به سوى بهشت

الإمام علیّ علیه السلام

كُلُّ خَوفٍ مُحَقَّقٌ اِلاّ خَوفَ اللّه ِ فَاِنَّهُ مَعْلولٌ... اِنْ هُوَ خافَ عَبْدا مِنْ عَبيدِهِ اَعْطاهُ مِنْ خَوفِهِ ما لا يُعْطی رَبَّهُ، فَجَعلَ خَوفَهُ مِنَ العِبادِ نَقْدا، وَ خَوفَهُ مِنْ خالِقِهِ ضِمارا وَ وَعْدا؛

هر ترسی، واقعی و ماندگار است، مگر ترس از خدا كه ممكن است خیالی [و گذرا] باشد.... انسان، اگر از بنده ای از بندگان خدا بترسد، آثار ترس، در رفتارش آشكار می شود؛ امّا در برابر پروردگارش چنین نیست. چنین كسی، ترسش از بندگان، نقد [و آشكار] است و ترسش از آفریدگار، پنهان و نسیه.

منبع: نهج البلاغه، از خطبه 160.