به سوى بهشت

الإمام علیّ علیه السلام

اِنَّ لِلّهِ عِبادا كَسَرَتْ قُلوبَهُم خَشْيَةُ اللّه ِ فَاسْتُـكْفُوا عَنِ المَنْطِقِ، وَ اِنَّهُمْ لَفُصَحاءُ عُقَلاءُ اَلِبّاءُ نُبَلاءُ، يَسْبِقونَ اِلَيهِ بِالاَْعْمالِ الزّاكيَةِ، لا يَسْتَـكْثِرونَ لَهُ الكَثيرَ، وَ لا يَرْضَونَ لَهُ القَليلَ، يَرَوْنَ اَنْفُسَهُمْ اَ نَّهُمْ شِرارٌ وَ اِنَّهُمُ الاَكْياسُ الاَبْرارُ؛

خداوند، بندگانی دارد كه ترس از خدا، دل هایشان را شكسته و از این رو، زبان در كام كشیده اند در حالی كه مردمانی سخنور و عاقل و صاحبدل و نجیب اند؛ با اعمال پاك به سوی خدا می شتابند؛ اعمال زیاد را در پیشگاه خدا زیاد نمی دانند و به عمل كم، راضی نمی شوند؛ خود را بدترینِ مردم می دانند، در حالی كه هشیارترین و نیكوكارترینِ مردمان اند.

منبع: بحار الأنوار، ج 69، ص 286، ح 21.