فصل ششم: شیوه آنها در طلب معاش

الإمام الصادق علیه السلام

قَسَّمَ نَبِيُّ اللّه ِ صلي الله عليه و آله الفَيءَ، فَأَصابَ عَلِيًّا عليهالسلام أرضًا، فَاحتَفَرَ فيها عَينًا فَخَرَجَ ماءٌ يَنبُعُ فِيالسَّماءِ كَهَيئَةِ عُنُقِ البَعيرِ فَسَمّاها يَنبُعَ، فَجاءَ البَشيرُ يُبَشِّرُ فَقالَ عليهالسلام: بَشِّرِ الوارِثَ هِيَ صَدَقَةٌ بَتَّةً بَتلاً في حَجيجِ بَيتِ اللّه ِ وعابِري سَبيلِ اللّه ِ، لا تُباعُ ولا توهَبُ ولا تورَثُ، فَمَن باعَها أو وَهَبَها فَعَلَيهِ لَعنَةُ اللّه ِ وَالمَلائِكَةِ وَالنّاسِ أجمَعينَ، لا يَقبَلُ اللّه ُ مِنهُ صَرفًا ولا عَدلاً.

امام صادق علیه السلام:پیامبر خدا صلی الله علیه و آلهغنایم را تقسیم كرد و به علی علیه السلامقطعه زمینی رسید. امام علیه السلام در آن چاهی حفر كرد و از آن، آبی به قطر گردن شتر به آسمان جهید، امام علیه السلام آن را «ینبع» نامید. پس مردی آمد و آن را بشارت داد، امام علیه السلامفرمود: به وارث من بشارت ده كه آن را صدقه ای حتمی و قطعیقراردادم برای حاجیان بیت اللّهو عابران راه الهی، نه فروخته می شود و نه بخشیده می گردد و نه به ارث می رسد. هر كه آن را بفروشد یا هبه كند، لعنت خدا، فرشتگان و همه مردم بر او باد كه خداوند،نه بازگشت و توبه اش را بپذیرد و نه عوض و فدیه اش را.

منبع: الكافی: 7 / 54 / 9، التهذیب: 9 / 148 / 609 وفیه «عابر سبیله» بدل «عابری سبیل اللّه» وكلاهما عن أیّوب بن عطیّة الحذّاء.