استجابت دعاها

قـالَ النّبِیّ صلی الله علیه و آله

إنَّ اللّه َ تَعالی قالَ: مَن عادی لي وَلِيّا فَقَد آذَنتُهُ بِالحَربِ. وما تَقَرَّبَ إلَيَّ عَبدي بِشَيءٍ أحَبَّ إلَيَّ مِمَّا افتَرَضتُ عَلَيهِ. وما يَزالُ عَبدي يَتَقَرَّبُ إلَيَّ بِالنَّوافِلِ حَتّی اُحِبَّهُ، فَإِذا أحبَبتُهُ كُنتُ سَمعَهُ الَّذي يَسمَعُ بِهِ، وبَصَرَهُ الَّذی ¨ يُبصِرُ بِهِ، ويَدَهُ الَّتي يَبطِشُ بِها، ورِجلَهُ الَّتي يَمشي بِها، وإن سَأَلَني لاَُعطِيَنَّهُ، ولَئِنِ استَعاذَني لاَُعيذَنَّهُ.

رسول خدا صلی الله علیه و آله: خداوند متعال فرمود: «هركس با یكی از دوستانم دشمنی كند، به او اعلان جنگ می كنم. بنده ام با چیزی محبوب تر در نزد من از واجباتی كه بر او واجب ساخته ام، به من نزدیك نمی شود. بنده ام با كارهای مستحب همچنان به من نزدیك می شود، تا آن جاكه دوستش می دارم. پس چون دوستش داشتم، گوش شنوایش، چشم بینایش، دست كارایش و پای راهروش می شوم. اگر از من درخواست كند، به او خواهم بخشید و اگر از من پناه جوید، پناهش خواهم داد».

منبع: صحیح البخاری: 5 / 2385 / 6137، السنن الكبرى: 10 / 370 / 20980 كلاهما عن أبی هریرة، مسند ابن حنبل: 10 / 112 / 26253 عن عائشة، كنز العمّال: 1 / 229 / 1156.