استجابت دعاها

مناقب ابن شهرآشوب

رُوِيَ أ نَّهُ استَسقى عُبّادُ البَصرَةِ ـ مِثلُ أيّوبَ السِّجِستانِيِّ، وصالِحٍ المَزيّ، وعُتبَةَ العلامِ، وحَبيبٍ القادِسِيِّ، ومالِكِ بنِ دينارٍ، وأبي صالِحٍ الأَعمى، وجَعفَرِ بنِ سُلَيمانَ، وثابِتٍ البَنانِيِّ، ورابِعَةَ، وسُعدانَةَ ـ وَانصَرَفوا خائِبينَ، فَإِذا هُم بِفَتىً قَد أقبَلَ وقَد أكرَبَتهُ أحزانُهُ وأقلَقَتهُ أشجانُهُ، فَطافَ بِالكَعبَةِ أشواطا، ثُمَّ أقبَلَ عَلَينا وسَمّانا واحِدا واحِدا، فَقُلنا: لَبَّيكَ يا شابُّ. فَقالَ: أما فيكُم أحَدٌ يُجيبُهُ الرَّحمنُ ؟! فَقُلنا: يا فَتى، عَلَينَا الدُّعاءُ وعَلَيهِ الإِجابَةُ. قالَ: اُبعُدوا عَنِ الكَعبَةِ؛فَلَو كانَ فيكُم‏أحَدٌ يُجيبُهُ الرَّحمنُ لَأَجابَهُ. ثُمَّ أتَى الكَعبَةَ فَخَرَّ ساجِدا، فَسَمِعتُهُ يَقولُ في سُجودِهِ: «سَيِّدي، بِحُبِّكَ لي إلاّ أسقَيتَهُمُ الغَيثَ»، فَمَا استَتَمَّ الكَلامَ حَتّى أتاهُمُ الغَيثُ كَأَفواهِ القِرَبِ. ثُمَّ وَلّى عَنّا قائِلاً: مَن عَرَفَ الرَّبَّ فَلَم تُغنِهِمَعرِفَةُ الرَّبِّ فَهذا شَقِي ما ضَرَّ فِيالطّاعَةِ مانالَهُفي طاعَةِ اللّه‏ِ وماذا لَقِي ما يَصنَعُ‏العَبدُ بِعِزِّ الغِنىوَالعِزُّ كُلُ‏العِزِّ لِلمُتَّقي فَسُئِلَ عَنهُ، فَقالوا: هذا زَينُ العابِدينَ عليه السلام.

منقول است كه عابدان بصره، مانند ایّوب سجستانی، صالح مَزیّ، عُتبَه علام، حبیب قادسی، مالك بن دینار، ابوصالح اعمی، جعفر بن سلیمان، ثابت بنانی، رابعه و سُعدانه، از خداوند به دعا خواستار باران شدند؛ امّا نومید بازگشتند. ناگاه جوانی ـ كه اندوه‏هایش او را غمگین ساخته بود ـ پیش آمد و چند دور پیرامون كعبه طواف كرد. سپس به سوی ما آمد و نام یكایك ما را گفت. گفتیم: «ای جوان، لبّیك!». گفت: «آیا در میان شما كسی نیست كه خدای رحمان دوستش داشته باشد ؟». گفتیم: «ای جوان ! از ما دعاست و از او اجابت». گفت: «از كعبه دور شوید كه‏اگر در میان شما كسی شایسته اجابت خدای مهربان بود تاكنون اجابتش كرده بود». سپس به كعبه نزدیك شد و به سجده افتاد. پس از آن، شنیدم كه در سجده‏اش می‏گوید: «سرورم ! تو را به محبّتی كه نسبت به من‏داری، سوگند می‏دهم كه بر آنان باران ببارانی». هنوز سخنش تمام نشده‏بود كه باران، چون دهانه گشوده مشك‏ها بر ایشان فرو ریخت. سپس‏در حالی‏كه این اشعار را می‏خواند از پیش‏ما رفت: «هركه پروردگار را بشناسد و بی نیازش نكند / شناخت پروردگارش [از دیگران ]، او شوربخت است. عارف در فرمانبری، از آنچه بدو رسد زیان نمی‏كند / در طاعت خدا و رنجی كه در این راه می‏بیند بنده را با عزّت توانگر چه كار / در حالی كه همه عزّت، از آنِ پرهیزگار است ؟». درباره‏نام‏آن جوان پرسیدند، گفتند: «این،زین‏العابدین است».

منبع: المناقب لابن شهر آشوب: 4 / 140، الاحتجاج: 2 / 149 / 186، بحار الأنوار: 46 / 50.