فصل سوم: مسؤولیت عالمان

الإمام علیّ علیه السلام

أما وَالَّذي فَلَقَ الحَبَّةَ وَبَرَأَ النَّسَمَةَ، لَولا حُضورُ الحاضِرِ وقِيامُ الحُجَّةِ بِوُجودِ النّاصِرِ وما أخَذَ اللّه ُ عَلَی العُلَماءِ أن لا يُقارّوا عَلی كِظَّةِ ظالِمٍ ولا سَغَبِ مَظلومٍ لَأَلقَيتُ حَبلَها عَلی غارِبِها، ولَسَقَيتُ آخِرَها بِكَأسِ أوَّلِها، ولَأَلفَيتُم دُنياكُم هذِهِ أزهَدَ عِندي مِن عَفطَةِ عَنزٍ.

امام علی علیه السلام:هان! سوگند به آن كسی كه دانه را شكافت و خلایق را آفرید، اگر حضور مردم نبود و این كه با وجود یار و یاور، حجّت تمام است و اگر خدا از عالمان، پیمان نگرفته بود كه در برابر شكمبارگی ستمگر و گرسنگی ستمدیده، آرام نگیرند، بی گمان، افسار آن [اشتر خلافت] را بر گردنش می انداختم (و رهایش می ساختم) و در پایان، آن را با همان جامی آب می دادم كه در آغاز دادم و هر آینه می دیدید كه این دنیای شما در نظرمن از باد معده (یا آب بینی) بزی هم پست تر است.

منبع: نهج البلاغة: الخطبة 3.