نظام جهان

الإمامُ علیٌّ علیه السلام

أيُّها المَخْلوقُ السَّويُّ، والمُنْشَأُ المَرْعِيُّ، في ظُلُماتِ الأرْحامِ ومُضاعَفاتِ الأستارِ، بُدِئْتَ مِن سُلالَةٍ مِن طِينٍ، ووُضِعتَ في قَرارٍ مَكينٍ، إلی قَدَرٍ مَعلومٍ وأَجل ٍ مَقْسومٍ، تَمُورُ في بَطنِ اُمِّكَ جَنينا، لا تُحيرُ دُعاءً، ولا تَسمَعُ نِداءً، ثُمّ أُخْرِجْتَ مِن مَقَرِّكَ إلی دارٍ لَم تَشْهَدْها، ولَم تَعرِفْ سُبُلَ مَنافِعِها، فمَن هَداكَ لاجْتِرارِ الغِذاءِ مِن ثَدْيِ اُمِّكَ، وعَرّفَكَ عِند الحاجَةِ مواضِع طَلَبِكَ و إرادَتِكَ؟

ای انسانی كه در كمال اعتدال وتناسب آفریده شده ای و در تاریكیهای زهدانها و پرده های تو بر تو شكل گرفته و پرورده شده ای، آفرینشت از عصاره گِلی آغاز شد و در جایگاهی آرام و امن تا زمانی مشخص و مهلتی تعیین شده نهاده شدی. آن گاه كه جنین هستی، در شكم مادرت می جنبی، نه سخنی را پاسخ می دهی و نه آوازی را می شنوی. آن گاه از قرارگاه خود به سرایِ بیرون، آورده شدی، كه آن را ندیده ای و راههای كسب سود و منافع آن را نمی دانی. چه كسی تو را به مكیدن شیر از پستان مادرت راهنمایی كرد؟ و چه كسی جایگاههای طلب و خواستن را به تو آموخت ؟

منبع: نهج البلاغة: الخطبة 163.