در قدرت خداوند

امیرالمومنین (ع) در خطبه 202

و من خطبة له عليه السلام - وَ كَانَ مِنِ اقْتِدَارِ جَبَرُوتِهِ بِبَدِيِع لَطَائِفِ صَنْعَتِهِ أَنْ جَعَلَ مِنْ مَاءِ الْبَحْرِ الزَّاخِرِ الْمُتَرَاكِمِ الْمُتَقَاصِفِ يَبَساً جَامِداً ثُمَّ فَطَرَ مِنْهُ أَطْبَاقاً فَفَتَقَهَا سَبْعَ سَمَاوَاتٍ بَعْدَ ارْتِتَاقِهَا فَاسْتَمْسَكَتْ بِأَمْرِهِ وَ قَامَتْ عَلَى حَدِّهِ وَ أَرْسَى أَرْضاً يَحْمِلُهَا الْأَخْضَرُ الْمُثْعَنْجِرُ وَ الْقَمْقَامُ الْمُسَخَّرُ قَدْ ذَلَّ لِأَمْرِهِ وَ أَذْعَنَ لِهَيْبَتِهِ وَ وَقَفَ الْجَارِي مِنْهُ لِخَشْيَتِهِ وَ جَبَلَ جَلَامِيدَهَا وَ نُشُوزَ مُتُونِهَا وَ أَطْوَادِهَا فَأَرْسَاهَا فِي مَرَاسِيهَا وَ أَلْزَمَهَا قَرَارَتَهَا فَمَضَتْ رُءُوسُهَا فِي الْهَوَاءِ وَ رَسَتْ أُصُولُهَا فِي الْمَاءِ فَأَنْهَدَ جِبَالَهَا عَنْ سُهُولِهَا وَ أَسَاخَ قَوَاعِدَهَا فِي مُتُونِ أَقْطَارِهَا وَ مَوَاضِعِ أَنْصَابِهَا فَأَشْهَقَ‏ قِلَالَهَا وَ أَطَالَ أَنْشَازَهَا وَ جَعَلَهَا لِلْأَرْضِ عِمَاداً وَ أَرَّزَهَا فِيهَا أَوْتَاداً فَسَكَنَتْ عَلَى حَرَكَتِهَا مِنْ أَنْ تَمِيدَ بِأَهْلِهَا أَوْ تَسِيخَ بِحَمْلِهَا أَوْ تَزُولَ عَنْ مَوضِعِهَا فَسُبْحَانَ مَنْ أَمْسَكَهَا بَعْدَ مَوَجَانِ مِيَاهِهَا وَ أَجْمَدَهَا بَعْدَ رُطُوبَةِ أَكْنَافِهَا فَجَعَلَهَا لِخَلْقِهِ مِهَاداً وَ بَسَطَهَا لَهُمْ فِرَاشاً فَوْقَ بَحْرٍ لُجِّيٍّ رَاكِدٍ لَا يَجْرِي وَ قَائِمٍ لَا يَسْرِي تُكَرْكِرُهُ الرِّيَاحُ الْعَوَاصِفُ وَ تَمْخُضُهُ الْغَمَامُ الذَّوَارِفُ إِنَّ فِي ذلِكَ لَعِبْرَةً لِمَنْ يَخْشى

از خطبه‏هاي آن حضرت است - و از نشانه‏هاي توانايي و عظمت، و شگفتي دقيقه‏هاي صنعت او اين است كه از آب دريايي موج زننده، و هر موجي موجي را شكننده، خشكي پديد آورد، و آن را طبقه‏ها كرد. پس طبقه‏ها را از هم گشود، و آن را هفت آسمان فرمود، از آن پس كه به يكديگر بسته بود، و به فرمان او آسمانها چنگ در يكديگر نهادند و آنجا كه بر پايشان كرده بود ايستادند، و زميني را ايستانيد استوار بر جاي و پايدار، كه بر مي‏دارد آن را آبي سبز رنگ روان، و دريايي به فرمان. براي فرمان پروردگار خوار و بزرگي او پذيرفتار، و آب روان بايستاد و از بيم او سر به فرمان نهاد، و خرسنگهاي زمين را آفريد و بلنديها و پشته‏هاي آن، و كوههاي بزرگ و گران. پس در جايهايي كه بايستشان بايستانيد، و در قرارگاههاشان ملزم گردانيد. پس سر آن كوهها به هوا بر شد، و بن آنها به آب در شد. پس كوهها را از دشتهاي هموار بيرون آورد و پايه‏هاي آن را در جاي جاي از زمين كه بايد فرو كرد، و ستيغهاي آن را بالا برد، و بلنديهاي آن را دراز گرداند، و براي زمينشان چون تكيه گاهي بپرداخت، و چون ميخشان در آن استوار ساخت. پس زمين با جنبشي كه او راست آرام گرديد تا نتواند ساكنانش را بلرزاند يا آنچه در پشت دارد بريزاند، يا جاي خود را بگرداند. پس پاك است خدايي كه آن را نگاهداشت، از آن پس كه كوهه‏هاي آبش بر سر بود، و خشك كرد آن را از پس آنكه كرانه‏هايش تر بود. پس آن را براي آفريدگان خويش همچون گاهواره كرد، و چون بستر برايشان بگسترد. بر فراز دريايي بسيار آب كه بر جاي است و روان نيست ايستاده است و گردان نيست. بادهاي سخت آن را برد و بازگرداند، و ابر چون مشكش بجنباند، و از آن باران بباراند «و در اين پندي است براي آن كس كه بيم دارد.»

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، خطبه 202