غسل و كفن كردن رسول خدا

امیرالمومنین (ع) در خطبه 226

و من كلام له عليه السلام قالَهُ وَ هُوَ يَلِى غَسْلَ رَسُولِ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَ الِهِ وَ تَجْهِيزَهُ: - بِأَبِى أَنْتَ وَ أُمِّى يا رَسُولِ اللّهِ لَقَدِ انْقَطَعَ بِمَوْتِكَ ما لَمْ يَنْقَطِعْ بِمَوْتِ غَيْرِكَ مِنَ النُّبُوَّةِ وَ الاَْنْباءِ وَ أَخْبارِ السَّماءِ، خَصَصْتَ حَتّى صِرْتَ مُسَلِّيًا عَمَّنْ سِواكَ، وَ عَمَمْتَ حَتّى صارَ النّاسُ فِيكَ سَواءً. وَ لَوْ لا أَنَّكَ أَمَرْتَ بِالصَّبْرِ وَ نَهَيْتَ عَنِ الْجَزَعِ لاََنْفَدْنا عَلَيْكَ ماءَ الشُّؤُونِ، وَ لَكانَ الدّاءُ مُماطِلاً، وَ الكَمَدُ مُحالِفًا، وَ قَلاًّ لَكَ وَ لكِنَّهُ ما لا يُمْلَكُ رَدُّهُ، وَ لا يُسْتَطاعُ دَفْعُهُ. بِأَبِى أَنْتَ وَ أُمِّى اذْكُرْنا عِنْدَ رَبِّكَ، وَ اجْعَلْنا مِنْ بالِكَ.

از گفته‏هاي آن حضرت است (هنگامي كه رسول خدا (ص) را مي‏شست و كفن مي‏كرد، گفت:) - پدرم و مادرم فدايت باد، با مرگ تو رشته‏اي بريد كه در مرگ جز تو - كس چنان نديد - پايان يافتن دعوت پيامبران و بريدن خبرهاي آسمان، چنانكه - مرگت - ديگر مصيبت زدگان را به شكيبايي واداشت و همگان را در سوكي يكسان گذاشت، و اگر نه اين است كه به شكيبايي امر فرمودي، و از بيتابي نهي نمودي، اشك ديده را با گريستن بر تو به پايان مي‏رسانديم. و درد همچنان بي درمان مي‏ماند، و رنج و اندوه، هم سوگند جان، و اين زاري و بيقراري در فقدان تو اندك است، ليكن مرگ را باز نتوان گرداند، و نه كس را از آن توان رهاند. پدر و مادرم فدايت، ما را در پيشگاه پروردگارت به ياد آر و در خاطر خود نگاه دار.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، خطبه 226