همیاری کردن به هنگام ناتنوانی دیگران

امیرالمومنین (ع) در حکمت 193

وَ قَالَ عليه السلام وَ قَدْ قَالَ لَهُ طَلْحَةُ وَ الزُّبَيْرُ نُبَايِعُكَ عَلَى أَنَّا شُرَكَاؤُكَ فِي هَذَا الْأَمْرِ فَقَالَ - لَا وَ لَكِنَّكُمَا شَرِيكَانِ فِي الْقُوَّةِ وَ الِاسْتِعَانَةِ وَ عَوْنَانِ عَلَى الْعَجْزِ وَ الْأَوَدِ

(و طلحه و زبير بدو گفتند با تو بيعت مي‏كنيم به شرط آنكه ما را در خلافت شريك كني، فرمود:) - نه، ليكن شما شريكيد در نيرو بخشيدن و ياري از شما خواستن، و دو ياريد به هنگام ناتواني و به سختي درماندن.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 193