روش برخورد با دنیا

امیرالمومنین (ع) در حکمت 261

وَ قَالَ عليه السلام - النَّاسُ فِي الدُّنْيَا عَامِلَانِ عَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِلدُّنْيَا قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْيَاهُ عَنْ آخِرَتِهِ يَخْشَى عَلَى مَنْ يَخْلُفُهُ الْفَقْرَ وَ يَأْمَنُهُ عَلَى نَفْسِهِ فَيُفْنِي عُمُرَهُ فِي مَنْفَعَةِ غَيْرِهِ وَ عَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا فَجَاءَهُ الَّذِي لَهُ مِنَ الدُّنْيَا بِغَيْرِ عَمَلٍ فَأَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ مَعاً وَ مَلَكَ الدَّارَيْنِ جَمِيعاً فَأَصْبَحَ وَجِيهاً عِنْدَ اللَّهِ لَا يَسْأَلُ اللَّهَ حَاجَةً فَيَمْنَعُهُ

(و فرمود:) - مردم دنيا در كار دنيا دو گونه‏اند: آن كه براي دنيا كار كرد و دنيا او را از آخرتش بازداشت، بر بازمانده‏اش از درويشي ترسان است و خود از دنيا بر خويشتن در امان. پس زندگاني خود را در سود ديگري دربازد. و آن كه در دنيا براي پس از دنيا كار كند، پس بي آنكه كار كند بهره وي را از دنيا بسوي او تازد، و هر دو نصيب‏ را فراهم كرده و هر دو جهان را به دست آورده، چنين كس را نزد خدا آبروست و هر چه از خدا خواهد از آن اوست.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 261