درباره زبير و بيعت او

امیرالمومنین (ع) در خطبه 8

و من كلام له عليه السلام يعني به الزبير في حال اقتضت ذلك - يَزْعُمُ أَنَّهُ قَدْ بَايَعَ بِيَدِهِ وَ لَمْ يُبَايِعْ بِقَلْبِهِ فَقَدْ أَقَرَّ بِالْبَيْعَةِ وَ ادَّعَى الْوَلِيجَةَ فَلْيَأْتِ عَلَيْهَا بِأَمْرٍ يُعْرَفُ وَ إِلَّا فَلْيَدْخُلْ فِيمَا خَرَجَ مِنْهُ

از سخنان آن حضرت است كه بدان زبير را در نظر دارد و در حالي كه مقتضي آن بوده، فرموده است. - پندارد با دستش بيعت كرده است، نه با دلش. پس بدانچه به دستش كرده اعتراف مي‏كند، و به آنچه به دلش بوده ادعا. پس بر آنچه ادّعا كند دليلي روشن بايد، يا در آنچه بود و از آن بيرون رفت در آيد.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، خطبه 8