سلام.
در این که نماز، انسان را از فحشا و منکر باز می دارد شکی نیست.
البته به شرطی که نماز، به معنای حقیقی آن خوانده شود.
اولین شرط این که نماز، حقیقی باشد، نیت قلبی آن است. در واقع، نمازی، نماز به شمار می آید که : قبل از هر چیز با نیت قربه الی الله اقامه گردد. یعنی نمازی بخوانیم که مورد رضایت پروردگار عالمیان قرار گیرد و به موجب آن، روح ما، صفا یابد و به خدا احساس نزدیکی کند.
قطعا نمازی که برای تظاهر به اسلام مآبی است، و هدف از آن، فریب عوام است، و جز ریا هدفی را دنبال نمی کند، نه تنها موجب قربه الی الله نمی گردد، و پاداشی بر آن مترتب نمی شود، و انسان را از فحشا و منکر باز نمی دارد، بلکه آن، عین شرک است و از گناهان کبیره و نابخشودنی به شمار می رود.
البته باید به این نکته هم توجه داشت که نماز مراتبی دارد: هر وقت نمازگزار در نماز خود، بیشتر به یاد خدا باشد، کمتر گناه می کند و هرجا یاد خدا در نماز ضعیف شود و نمازگزار از حقیقت یاد خدا منصرف گردد، دچار گناه می شود.
چنان که در طول تاریخ، با یزیدیان و امثال اویی مواجه هستیم که نمازشان، هیچ رنگی از اخلاص و هیچ بویی از تقرب ندارد. پس چگونه انتظار داریم که این گونه نماز، صاحبان آن را از فحشا و منکر باز دارد؟؟؟؟
در تکمیل بحث جا دارد که به ذات و تربیت و رگ و ریشه ی انسان هم در عاقبت او اشاره کنیم. وقتی بنابر روایات و مستندات نقلی، شمر، زنازاده است، انتظاری بیشتر از این نمی رود که او، قاتل نوه ی رسول خدا، حضرت امام حسین (ع) باشد. همچنین شکم هایی که مملو از حرام است، بنابر سخن اباعبدالله(ع)، پذیرای سخن حق نخواهد بود. شمر و امثال او، شکم پرستانی بودند که راه پر کردن شکم برایشان اهمیتی نداشت.و در این راه، دست به هر کاری می زدند.
و در آخر نتیجه می گیریم که: نماز مثل باران است، و این باران رحمت در زمین های مختلف ریزان است. هم روی زمین سنگلاخ و هم روی زمین شوره زار. و هم زمین حاصلخیز می بارد. تا کی باشد که بتواند قطرات باران را با تمام وجود جذب کند.
اللهم اجعل عاقبه امورنا خیرا