مفهوم و تلفظ غزل 282 از دیوان اشعار سعدی

چو عمر خوش نفسی گر گذر کنی بر من / مرا همان نفس از عمر در شمار آید (غزل ۲۸۲)

دوستان هنگام خوانش این بیت از سعدی این موضوع برایم کمی گنگ است که در کدام قسمت مصراع اول باید درنگ نمود؟

چو عمر، خوش نفسی گر گذر کنی بر من (برداشته شده از گنجور به خوانش حمیدرضا محمدی)

یا

چو عمر خوش، نفسی [دمی/لحظه ای] گر گذر کنی بر من (برداشته شده از کتاب قرابت هامون سبطی چاپ ۹۸)

گذشته از خوانش درست، سعدی می خواهد چه مفهومی را منتقل کند و این بیت چه پیامی را در بر دارد؟ [شرط خوش نفس بودن معشوق] و یا [چگونه عمر خوش با حضور معشوق عمر به شمار می آید].. کوتاه سخن! به طور دقیق متوجه نمی شوم سعدی دارد چه می گوید. (گرچه خودم فکر می کنم می خواهد این پیام را برساند که فقط آن روز هایی از زندگی من جزو عمر من خواهند بود که تو را در اون روز ها دیده باشم)

با سلام معنا از حرف آمدن کسی برای نجات که � زجر دیگران را که زندگی‌اش مانند شب تار و تیره بوده نجات دهند و آن منجی را به مانند صبحی مثال زده و با نیامدن آن منجی گناهی کرده که جان فدای نان ها مانند مو زنان ای که در انتظار وقت نماز و اذان دادن باشند بخواهند جان فدایی کنند مثال زده شده و کلاً از منجی حرف می زند که نیامده و دیر کرده و دیگران هم به انتظار او در شب