کلمه "شیرین‌زبان" یک ترکیب وصفی است که به معنای کسی است که زبان و گفتار شیرینی دارد. در مورد نگارش و قواعد فارسی این کلمه، نکات زیر مطرح است:

1. نویسه‌ها: "شیرین‌زبان" به صورت زیر نوشته می‌شود؛ "شیرین" صفت است و "زبان" مفعول یا حال است که به هم متصل شده‌اند. حتماً باید حرف‌های آن به درستی و با اعراب‌گذاری صحیح (شیرین‌زبان) نوشته شوند.

2. خط فاصله: در ترکیب‌های وصفی، معمولاً برای جدا کردن اجزای ترکیب از فاصله استفاده می‌شود. در این حالت، خط فاصله (ـ) به کار می‌رود تا اشاره کند که این دو جزء به هم وابسته‌اند.

3. زبان رسمی و محاوره‌ای: "شیرین‌زبان" هم در زبان رسمی و هم در زبان محاوره‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد و نشان‌دهنده یک ویژگی مثبت است.

4. مثال استفاده:
   • "او به خاطر شیرین‌زبانیش همیشه در جمع محبوب بود."
   • "شیرین‌زبان بودن یکی از صفات بارز شخصیت اوست."

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "شیرین‌زبان" به درستی در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.

1. او با لحن شیرین‌زبان خود، دل هر شنونده‌ای را به راحتی می‌برد.
2. دوستش همیشه در جمع‌ها با شیرین‌زبانیش فضای دلپذیری را ایجاد می‌کند.
3. داستان‌های او به خاطر شیرین‌زبان بودنشان، هر بار تازه و جذاب به نظر می‌رسند.