کلمه "صورت‌باز" یکی از واژه‌های مرکب در زبان فارسی است که به معنای نوعی از پرندگان یا موجودات زنده که دارای صورت باز هستند، به کار می‌رود. در اینجا به برخی قواعد مربوط به این کلمه و نگارش آن اشاره می‌کنم:

1. نوشتن همزه: اگر "صورت" در ابتدای کلمه باشد، همزه بر روی "و" نوشته نمی‌شود. بنابراین "صورت‌باز" به صورت صحیح نوشته می‌شود.

2. تلفظ: در تلفظ این کلمه، باید به جدایی دو بخش "صورت" و "باز" توجه کنید.

3. جدا یا وصلی: در مواردی که از این کلمه در جملات استفاده می‌شود، می‌توان آن را به صورت جدا یا وصل بیان کرد، اما به طور معمول در نوشتار رسمی بیشتر ترجیح داده می‌شود که به صورت وصلی نوشته شود.

4. قواعد نحوی: این کلمه می‌تواند به عنوان صفت یا نام به کار رود. به عنوان مثال، می‌توانید بگویید "پرنده‌ی صورت‌باز" یا "این صورت‌باز بسیار زیباست".

5. استفاده درست: در متن‌های رسمی و علمی، استفاده درست از این کلمه و توجه به نگارش آن از اهمیت زیادی برخوردار است، بنابراین لازم است به دقت و درستی در متن‌ها به کار رود.

این قواعد به شما کمک می‌کند که استفاده‌ی بهتری از کلمه "صورت‌باز" و دیگر واژه‌های مرکب در زبان فارسی داشته باشید.

1. صورت‌بازها در طبیعت به عنوان شکارچیان ماهری شناخته می‌شوند که توانایی ویژه‌ای در استتار دارند.
2. در نمایش‌های عروسکی، صورت‌بازها می‌توانند داستان‌های جذابی را با حرکات و طرز بیان خود به اجرا بگذارند.
3. برخی از هنرمندان صورت‌باز با استفاده از تکنیک‌های خاص، احساسات عمیق را در چهره‌های عروسک‌های خود به تصویر می‌کشند.