کلمه "پوزش‌گر" در زبان فارسی به معنای شخصی است که پوزش می‌طلبد یا عذرخواهی می‌کند. برای استفاده صحیح از این کلمه و نگارش آن، موارد زیر را در نظر بگیرید:

1. نحوه نوشتن:

• "پوزش‌گر" باید به همان شکل نوشته شود و کلمه "پوزش" با "گر" به هم متصل می‌شود.

2. نگارش معنایی:

• این کلمه به عنوان اسم فاعل استفاده می‌شود و به شخصی اشاره دارد که عذرخواهی می‌کند.

3. قواعد صرفی:

• اگر بخواهید این کلمه را در جملات مختلف به کار ببرید، می‌توانید آن را با ضمایر مختلف ترکیب کنید. مثلاً:
  • «او پوزش‌گر است.»
  • «شما پوزش‌گر نباشید.»

4. جایگاه در جمله:

• می‌توان از "پوزش‌گر" به عنوان فاعل، مفعول یا سایر نقش‌های نحوی استفاده کرد. به عنوان مثال:
  • «پوزش‌گر باید از اشتباهات خود آگاه باشد.»

5. کیفیت و درجه تعریف:

• این کلمه ذاتاً بار احساسی و اخلاقی دارد و ممکن است به شیوه‌های مختلفی از جمله مثبت یا منفی در جملات استفاده شود.

6. مثال‌های استفاده:

• «من به عنوان یک پوزش‌گر، از اشتباهات خود عذرخواهی می‌کنم.»
• «همیشه باید پوزش‌گر باشیم و از دیگران عذرخواهی کنیم.»

با رعایت این نکات، می‌توانید به‌خوبی از کلمه "پوزش‌گر" در نگارش و گفتار خود استفاده کنید.

1. او همواره به عنوان یک پوزش‌گر در تیم خود شناخته می‌شود و در مواقع نیاز به عذرخواهی از دیگران، با کمال ادب و احترام عمل می‌کند.
2. در جلسه امروز، مدیر به عنوان پوزش‌گر از تأخیر در ارسال گزارش‌ها عذرخواهی کرد و قول داد که در آینده این مشکل را برطرف کند.
3. پوزش‌گر بودن نه تنها نشانه‌ای از تواضع است، بلکه می‌تواند به تقویت روابط انسانی و ایجاد فضایی مثبت در ارتباطات کمک کند.