واژه‌های پهلوی یکی از منابع مهم لغوی و تاریخی برای زبان فارسی به شمار می‌روند. در بررسی و استفاده از این واژه‌ها، رعایت قواعد و نکات نگارشی زیر می‌تواند مفید باشد:

1. نویسه‌گردانی: واژه‌های پهلوی معمولاً به زبان فارسی نوشتار می‌شوند. در صورت نیاز به اشاره به شکل اصلی آن‌ها، می‌توان از الفبای پهلوی یا نمایه‌های خاص استفاده کرد.

2. معنی و مفهوم: برای هر واژه‌ی پهلوی، باید به معنای دقیق و کاربرد آن توجه کرد. گاهی اوقات ممکن است ترجمه‌های مختلفی وجود داشته باشد.

3. تلفظ: اگر واژه‌های پهلوی در متن به شکل دفعه‌ای استعمال شوند، تلفظ آن‌ها نیز باید مشخص شود تا خواننده‌ها بتوانند به درستی آن‌ها را بیان کنند.

4. استفاده در جملات فارسی: هنگام استفاده از واژه‌های پهلوی در جملات فارسی، باید تناسب و ساختار جملات حفظ شود. در برخی موارد ممکن است مشکلاتی از نظر نحوی ایجاد شود.

5. جلوگیری از ابهام: برخی واژه‌های پهلوی ممکن است معانی چندگانه یا نزدیک به هم داشته باشند. در چنین مواردی، توضیح یا قید اضافی می‌تواند به جلوگیری از ابهام کمک کند.

6. نگارش علمی و تاریخی: در متون علمی یا تاریخی، رعایت دقت در نقل قول‌ها و منبع‌شناسی ضروری است. اشاره به منابع موجود در مورد واژه‌های پهلوی و تاریخچه آن‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است.

7. شیوه‌ها و گرایش‌ها: شناخت انواع واژه‌های پهلوی و گرایش‌های مختلف انان، مانند کاربردهای مذهبی، ادبی، یا عمومی، به فهم بهتر و کاربرد صحیح‌تر آن‌ها در متن کمک می‌کند.

با رعایت این نکات، می‌توان به درک بهتر و استفاده مؤثرتر از واژه‌های پهلوی در زبان فارسی پرداخت.