تنوین در زبان فارسی به علامت‌های خاصی اطلاق می‌شود که در پایان برخی از کلمات به‌ویژه اسم‌ها قرار می‌گیرد و نشان‌دهنده‌ی نداشتن حروف تعریف مانند "ال" است. تنوین بیشتر در عربی مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما در فارسی به‌صورت غیررسمی و در برخی موارد خاص نمود پیدا می‌کند.

قوانین استفاده از تنوین:

1. عدم استفاده از تنوین در اسم‌های خود: در فارسی، معمولاً به اسم‌هایی که شامل "الف" یا "نون" هستند، تنوین اضافه نمی‌شود.

2. تنوین در کلمات عربی: در متون فارسی که کلمات عربی حضور دارند، ممکن است تنوین برای مثال در جملات عربی مقداری به کار رود، اما با توجه به قواعد نگارشی فارسی، استفاده از آن در نوشتار فارسی به‌طور مستقیم مرسوم نیست.

3. عدم کاربرد در صفت‌ها و قیدها: تنوین بیشتر به اسم‌ها تعلق دارد و در صفت‌ها و قیدها به‌کار نمی‌رود.

در مورد "مقابله":

کلمه "مقابله" به معنای رویارویی یا مقابله است و به تنوین مربوط نمی‌شود. در نگارش این کلمه به‌هیچ‌وجه نیازی به تنوین ندارید.

مثالی از اشتباهات:

اگر بخواهیم به ذکر مثال بپردازیم:

• "مقابله‌ای" صحیح است اما "مقابلهً" یا "مقابلهً" نادرست است و در نگارش فارسی مورد تایید نیست.

در نهایت، تنوین در نوشتار فارسی معمولاً وجود ندارد و بیشتر در زبان عربی نمود دارد. در زبان فارسی، باید به قواعد نگارشی دقت شود و از استفاده غیرضروری از نشانه‌ها پرهیز کرد.