سحر

کلمه "سحر" در زبان فارسی به معنای زمان سپیده‌دم یا صبح زود و همچنین به معنای جادو و جادوگری وجود دارد. در اینجا به برخی از نکات و قواعد نگارشی و دستوری مربوط به این کلمه اشاره می‌کنم:

1. تلفظ: "سحر" به صورت "sahar" تلفظ می‌شود و باید به تلفظ صحیح آن دقت شود.

2. نوع کلمه: "سحر" به عنوان یک اسم، هم می‌تواند معنای زمان (صبح زود) داشته باشد و هم به معنای جادو و جادوگری.

3. نحوه استفاده:

   • در جملات: "هوا در سحر بسیار دل‌انگیز است." یا "سحر و جادو در قصه‌ها همیشه وجود دارند."
   • می‌توان از کلمه "سحر" در ترکیب با دیگر کلمات نیز استفاده کرد، مانند "سحرگاه" یا "سحرخیز".

4. نقطه‌گذاری: اگر کلمه "سحر" در پایان یک جمله قرار گیرد، نیاز به ویرگول یا نقطه وجود دارد، مثلاً "سحر به زیبایی و آرامش مربوط است."

5. معنی افعال: افعال مرتبط با "سحر" ممکن است به صورت "سحر کردن" و "سحر شدن" استفاده شوند.

6. جمع و مفرد: "سحر" به صورت مفرد آورده می‌شود و جمع خاصی برای آن وجود ندارد، مگر در زمینه‌های خاص که ممکن است "سحرها" به عنوان جمع غیررسمی استفاده شود.

7. هم‌نشینی‌ها: این کلمه معمولاً با صفات خاص همراه می‌شود، مانند "سحر زیبای" یا "سحر دلپذیر".

این نکات می‌تواند به شما کمک کند تا واژه "سحر" را به درستی در متون خود به کار ببرید.

1. صبحگاهی سحر، با طراوت و آرامش خاصی آغاز می‌شود.
2. در دل شام، سحر با شعرهای عاشقانه‌اش شب را روشنی می‌بخشید.
3. دمنوش گیاهی که در این سحر نوشیدم، ذهنم را تازه و شاداب کرد.