کلمه "روان‌پریش" یک واژه‌ی ترکیبی در زبان فارسی است که به معنای فردی است که دچار اختلالات روانی می‌باشد. برای استفاده صحیح از این کلمه و نوشتارهای مرتبط با آن، رعایت چند نکته‌ی قواعدی و نگارشی ضروری است:

1. فاصله‌گذاری: کلمه "روان‌پریش" به صورت یک‌جا نوشته می‌شود و باید از فاصله‌گذاری بین دو بخش آن (روان و پریش) خودداری کرد. همچنین، باید دقت شود که به صورت "روان‌پریش" و نه "روان پریش" نوشته شود.

2. علامت‌گذاری: در جملات، در صورتی که نیاز به استفاده از ویرگول و یا دیگر علامات نگارشی باشد، باید طبق قواعد نگارشی فارسی عمل کرد. به عنوان مثال: "او یک روان‌پریش است، اما باید به او کمک کرد."

3. پیوندهای معنایی: در متون علمی یا روانشناسی، اگر به جنبه‌های مختلف اختلالات روانی اشاره شود، باید توجه داشت که کلمه "روان‌پریش" به تنهایی ممکن است کافی نباشد و نیاز به توضیحات اضافی در مورد نوع اختلال (مانند افسردگی، اسکیزوفرنی و ...) باشد.

4. سازگاری با دیگر واژه‌ها: هنگام استفاده از واژه "روان‌پریش" در جملات، باید دقت کرد که با صفت‌ها و فعل‌ها به‌درستی هم‌خوانی داشته باشد. به عنوان مثال: "رفتارهای غیرمعمول یک روان‌پریش ممکن است غیرقابل پیش‌بینی باشد."

5. حساسیت‌های اجتماعی: به دلیل بار معنایی منفی که ممکن است در استفاده از این اصطلاح وجود داشته باشد، باید در استفاده از آن با احتیاط عمل کرده و به احساسات و وضعیت افراد توجه داشت.

با رعایت این نکات، می‌توان از کلمه "روان‌پریش" به‌طور صحیح و مؤثر در متون فارسی استفاده کرد.