کلمه «ذوی العلم» به معنای «دارندگان علم» است و در فارسی به عنوان یک تعبیر فصیح و علمی استفاده می‌شود. بررسی قواعد نگارشی و زبانی آن به شرح زیر است:

1. نحو: «ذوی» صفت است و به معنای «دارندگان» یا «پیش‌نیاز» در نظر گرفته می‌شود. این کلمه معمولاً به صورت جمع و برای اشاره به گروهی از افراد با دانش و علم به کار می‌رود.

2. تطابق: کلمه «العلم» به اسم معرفه اشاره دارد و به علم عمومی یا تخصصی اشاره می‌کند. باید دقت کرد که از نظر نوع و تعداد، کلمات مربوطه باید با هم متناسب باشند.

3. نشانه‌گذاری: در متون نگارشی، می‌توان از ویرگول یا دیگر نشانه‌های نگارشی برای بهبود خوانایی استفاده کرد. اما در مورد کلمات، به صورت عادی و بدون علامت خاص به کار می‌روند.

4. ترکیب با واژه‌ها: می‌توان از «ذوی العلم» در جملات مختلف استفاده کرد:

   • به عنوان فاعل: «ذوی العلم در جامعه باید مورد احترام باشند.»
   • به عنوان مفعول: «کتاب‌های ذوی العلم باید به‌خوبی معرفی شوند.»
5. استفاده در متون علمی: این عبارت معمولاً در متون علمی و فنی به‌منظور اشاره به افرادی با دانش و تخصص به کار می‌رود و به ویژه در مباحث مربوط به فلسفه، علم و تحقیق کاربرد دارد.

با رعایت این اصول و دقت در نوع استفاده در جملات، می‌توان به نگارش صحیح و مؤثر در استفاده از کلمه «ذوی العلم» دست یافت.