کلمه "ضایع" در زبان فارسی به معنای از بین رفتن یا نابود شدن است و در متون رسمی و ادبی به کار می‌رود. قواعد نگارشی و زبانی مرتبط با این کلمه شامل موارد زیر است:

1. معنی و کاربرد: کلمه "ضایع" به معنی از دست رفتن، معدوم شدن یا ناپدید شدن استفاده می‌شود. همچنین می‌تواند به معنای اتلاف یا تباه شدن نیز باشد.

2. نحو (قواعد جملات): این کلمه معمولاً به صورت صفت به کار می‌رود. مثلاً: "این فرصت ضایع شد."

3. جمع‌سازی: "ضایع" به صورت "ضایع‌هات" یا "ضایع‌ها" جمع بسته می‌شود، اما در مکالمات رسمی‌تر معمولاً به صورت مفرد به کار می‌رود.

4. مضادها: واژه‌های مرتبط یا متضاد با "ضایع" عبارتند از: "مفید"، "سودمند"، "پربار".

5. نگارش: در نوشتار، برای حفظ دقت و وضوح، این کلمه باید با دقت و به درستی استفاده شود. معمولاً از به کار بردن آن در جملات غیررسمی و غیرمناسب پرهیز می‌شود.

در مجموع، استفاده صحیح از کلمه "ضایع" به دقت در زبان و لحن بیان نیاز دارد و برای نگارش‌های ادبی و رسمی مناسب است.

1. او به خاطر رفتار ناشایست خود در جمع، باعث شد که احساس ضایع شدن کند.
2. وقتی که همه متوجه اشتباه او شدند، حس کرد که کاملاً ضایع شده است.
3. نباید دیگران را به خاطر اشتباهاتشان ضایع کنیم، زیرا همه ما ممکن است در موقعیت مشابهی قرار بگیریم.