کلمه "عاجز" در زبان فارسی به معنای ناتوان و فاقد قدرت یا توانایی است. در زیر به برخی از قواعد و نکات نگارشی مربوط به این کلمه اشاره می‌کنیم:

1. املا: کلمه "عاجز" به این صورت نوشته می‌شود و از نظراِملایی صحیح است.

2. جنس کلمه: "عاجز" صفت است و می‌تواند به مخلوقات یا اشخاص نسبت داده شود. نرمالاً با واژه‌های مذکر یا مؤنث به کار می‌رود؛ مثلاً "عاجز از کار"، "عاجز از بیان".

3. صرف و نحو: این کلمه می‌تواند به صورت‌های مختلف در جملات به کار برده شود:

   • به عنوان صفت: "او انسان عاجزی است."
   • به عنوان اسم: "عاجز بودن از عذرخواهی."

4. ترکیب‌ها: این کلمه معمولاً با کلمات دیگری ترکیب می‌شود، مانند:

   • عاجز از: (ناتوان در انجام کاری)
   • عاجز در: (ناتوان در بیان احساسات یا افکار)
5. معادل‌های قیدی: در جملات می‌توانید از قیدهایی مانند "به شدت"، "کاملاً" در کنار "عاجز" استفاده کنید: "او به شدت عاجز بود".

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی از کلمه "عاجز" استفاده کرده و جملات خود را صحیح و مفهوم بیان کنید.

1. او در مقابل مشکلات زندگی احساس عاجزگی می‌کند و نمی‌داند چگونه با آن‌ها روبه‌رو شود.
2. بسیاری از افراد در برابر ناعدالتی‌ها عاجز و بی‌پناه هستند و نیاز به حمایت دارند.
3. آن‌قدر رنج کشیده بود که دیگر هیچ امیدی نداشت و احساس عاجز بودن او را فرامی‌گرفت.