کلمه "گواهی دادن" به عنوان یک ترکیب فعلی در زبان فارسی کاربرد دارد. در زیر به برخی قواعد و نکات نگارشی مربوط به این ترکیب پرداخته شده است:

1. تعریف و ساختار:

   • "گواهی دادن" به معنای تأیید کردن یا شهادت دادن به وقوع یک امر است. این ترکیب از کلمه "گواهی" (اسم) و "دادن" (فعل) تشکیل شده است.

2. استفاده صحیح از زمان‌ها:

   • می‌توان از زمان‌های مختلف (حال، گذشته، آینده) برای این ترکیب استفاده کرد. به عنوان مثال:
     • حال: "من گواهی می‌دهم."
     • گذشته: "او دیروز گواهی داد."
     • آینده: "آنها فردا گواهی خواهند داد."

3. نحوه جملات:

   • این ترکیب می‌تواند به عنوان فعل اصلی جمله یا در کنار دیگر افعال استفاده شود. مثلاً:
     • "او در جلسه گواهی داد."
     • "من می‌خواهم گواهی دهم."

4. مناسبت‌های استفاده:

   • "گواهی دادن" معمولاً در زمینه‌های رسمی و حقوقی، نظیر شهادت در دادگاه، تأیید اعتبار مدارک یا مستندات، و همچنین در موارد علمی (تأیید نتایج تحقیق) به کار می‌رود.
5. قواعد نگارشی:
   • در نوشتار رسمی و کتابت باید به درست‌نویسی و رعایت اصول انشایی توجه داشت. برای مثال، استفاده از ویرگول یا نقطه‌گذاری صحیح در جملات حاوی این عبارت اهمیت دارد.

با رعایت این نکات و قواعد، می‌توان در نوشتار و گفتار به‌طور مؤثر از کلمه "گواهی دادن" استفاده کرد.

1. او در دادگاه تصمیم به گواهی دادن درباره حادثه گرفت و جزئیات را با دقت بیان کرد.
2. دوستانش از او خواستند تا در مراسم ازدواجشان گواهی دهد و محبت‌شان را تأیید کند.
3. معلم از دانش‌آموزان خواست تا درباره پروژه‌شان گواهی دهند و تجربیات خود را به اشتراک بگذارند.