زخم خوردن

کلمه «زخم خوردن» ترکیبی است که از فعل «خوردن» و اسم «زخم» تشکیل شده است. در زیر به برخی از قواعد و نکات نگارشی و دستوری مرتبط با این ترکیب اشاره می‌کنم:

1. نوع ترکیب: «زخم خوردن» یک فعل مرکب است و به معنای «آسیب دیدن» یا «زخمی شدن» به کار می‌رود.

2. فعل گذرا و ناگذران: این ترکیب به صورت ناگذران استفاده می‌شود و به طور مستقیم به مفعول نیاز ندارد.

3. نقش در جمله: می‌توان این ترکیب را در جملات به عنوان فعل اصلی استفاده کرد. به عنوان مثال: «او بر اثر سقوط زخم خورد.»

4. صرف فعل: «زخم خوردن» به صورت زمان‌های مختلف قابل تصرف است:

   • حال ساده: «زخم می‌خورد»
   • گذشته ساده: «زخم خورد»
   • آینده: «زخم خواهد خورد»

5. املا و نگارش: این ترکیب در نوشتار به صورت جدا و با فاصله نوشته می‌شود: زخم خوردن، نه به صورت «زخمخوردن».

6. مفرد و جمع: با توجه به اینکه «زخم» یک اسم است، فعل متناسب با آن باید از لحاظ شمار و شخص خود را تطبیق دهد. به عنوان مثال: «آنها زخم خوردند» (جمع) و «او زخم خورد» (مفرد).

7. استعمال زبانی: این ترکیب ممکن است در محاوره یا نگارش‌های غیررسمی بیشتر به کار رود و در متون ادبی نیز می‌تواند بار معنایی عمیق‌تری داشته باشد.

با رعایت این نکات می‌توان از عبارت «زخم خوردن» به صورت درست و موثر استفاده کرد.

1. پس از سقوط از دوچرخه، او زخم خوردن در زانوهایش را حس کرد و به خانه برگشت تا مداوا شود.
2. گاهی اوقات زخم خوردن عاطفی از زخم‌های جسمی دردناک‌تر است و به سختی می‌توان آن را فراموش کرد.
3. در جنگ، بسیاری از سربازان زخم خوردن‌های عمیق و ناشی از مبارزات را به یادگار دارند.