کلمه "فرا افکندن" که به معنای "گستراندن" یا "پراکنده کردن" استفاده می‌شود، در زبان فارسی قواعد خاصی دارد. در اینجا برخی از نکات نگارشی و دستوری مربوط به این کلمه آورده شده است:

1. تقسیم و نوشتار: این لغت به صورت جدا نوشته می‌شود:

   • "فرا" (فرا، به معنای بالا، دور، یا گسترده) و "افکندن" (به معنای افکندن یا انداختن).

2. فعل بودن: "فرا افکندن" یک فعل مرکب است و به عنوان یک فعل تمام معنای خود را منتقل می‌کند. بنابراین، در جمله باید به عنوان فعل اصلی در نظر گرفته شود.

3. زمان فعل: ممکن است این فعل در زمان‌های مختلف (ماضی، مضارع، آینده) به کار رود. نمونه‌هایی از آن:

   • ماضی: "او افکارش را فرا افکند."
   • مضارع: "او افکارش را فرا می‌افکند."
   • آینده: "او افکارش را فرا خواهد افکند."

4. فاعل و مفعول: این فعل می‌تواند فاعل و مفعول داشته باشد. فاعل باید مشخص باشد و مفعول می‌تواند بسته به موضوع متن متفاوت باشد:

   • "او (فاعل) افکارش (مفعول) را فرا افکند."
5. استفاده در جملات شعری یا ادبی: "فرا افکندن" می‌تواند در متون ادبی و شعری نیز به کار رود و به گسترش معنا کمک کند. مهم است که استفاده از آن با بافت متن همخوانی داشته باشد.

با توجه به این نکات، می‌توان از "فرا افکندن" در جملات مختلف به شیوه‌ای صحیح و مؤثر بهره برد.

1. او به خاطر فرا افکندن احساساتش، نتوانست در مراسم despedida شرکت کند.
2. در هنگام غروب، آفتاب نور خود را بر روی دریا فرا افکند.
3. معلم با داستان‌های جذاب خود، تخیل دانش‌آموزان را فرا افکند.