در سرزنش اصحاب خود

امیرالمومنین (ع) در خطبه 123

وَ مِنْ كَلَامٍ لَهُ عَلَيْهِ السَّلَامُ - وَ كَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَيْكُمْ تَكِشُّونَ كَشِيشَ الضِّبَابِ لَا تَأْخُذُونَ حَقّاً وَ لَا تَمْنَعُونَ ضَيْماً قَدْ خُلِّيتُمْ وَ الطَّرِيقَ فَالنَّجَاةُ لِلْمُقْتَحِمِ وَ الْهَلَكَةُ مُتَلَوِّمِ

از سخنان آن حضرت است - گويي شما را مي‏نگرم، صفير زنان و در حال فرار، چون گله‏اي از سوسمار - كه مي‏خزند و تنشان به هم مي‏سايد، و آوايي نرم از آن برمي‏آيد -. نه حقّي را مي‏گيريد و نه ستمي را باز مي‏داريد. اينك شماييد و راهي كه پيش روي داريد. رهايي از آن كسي است كه خود را به خطر افكند، و تباهي از آنكه در كار درنگ كند.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، خطبه 123