سرزنش مصقله پسر هبيره

امیرالمومنین (ع) در خطبه 44

و من كلام له عليه السلام لما هرب مصقلة بن هبيرة الشيباني إلى معاوية و كان قد ابتاع سبي بني ناجية من عامل أمير المؤمنين عليه السلام و أعتقهم فلما طالبه بالمال خاس به و هرب إلى الشام - قَبَّحَ اللَّهُ مَصْقَلَةَ فَعَلَ فِعْلَ السَّادَةِ وَ فَرَّ فِرَارَ الْعَبِيدِ فَمَا أَنْطَقَ مَادِحَهُ حَتَّى أَسْكَتَهُ وَ لَا صَدَّقَ وَاصِفَهُ حَتَّى بَكَّتَهُ وَ لَوْ أَقَامَ لَأَخَذْنَا مَيْسُورَهُ وَ انْتَظَرْنَا بِمَالِهِ وُفُورَهُ

از سخنان آن حضرت است (چون مصقلة، پسر هبيره شيباني نزد معاويه گريخت، و اين هنگامي بود كه اسيران بني ناجيه را از عامل امير المؤمنين خريد، و آنان را آزاد ساخت. چون امام مال را از او طلبيد، خيانت كرد و به شام رفت.) - خدا مصقله را خير ندهاد كاري كرد چون كار آزادگان، و گريختني چون گريختن بندگان، هنوز آفرين گويش را به سخن نياورده، خاموش ساخت، و ستاينده‏اش را تصديق نكرده به سرزنش واداشت. اگر مانده بود آنچه در توان داشت مي‏گرفتيم، و مانده را تا گشايشي در مال براي او پديد آيد انتظار مي‏برديم.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، خطبه 44