در فناى دنيا

امیرالمومنین (ع) در خطبه 145

و من خطبة له عليه السلام - أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا أَنْتُمْ فِي هَذِهِ الدُّنْيَا غَرَضٌ تَنْتَضِلُ فِيهِ الْمَنَايَا مَعَ كُلِّ جُرْعَةٍ شَرَقٌ وَ فِي كُلِّ أَكْلَةٍ غَصَصٌ لَا تَنَالُونَ مِنْهَا نِعْمَةً إِلَّا بِفِرَاقِ أُخْرَى وَ لَا يُعَمَّرُ مُعَمَّرٌ مِنْكُمْ يَوْماً مِنْ عُمُرِهِ إِلَّا بِهَدْمِ آخَرَ مِنْ أَجَلِهِ وَ لَا تُجَدَّدُ لَهُ زِيَادَةٌ فِي أُكُلِهِ إِلَّا بِنَفَادِ مَا قَبْلَهَا مِنْ رِزْقِهِ وَ لَا يَحْيَى لَهُ أَثَرٌ إِلَّا مَاتَ لَهُ أَثَرٌ وَ لَا يَتَجَدَّدُ لَهُ جَدِيدٌ إِلَّا بَعْدَ أَنْ يَخْلُقَ لَهُ جَدِيدٌ وَ لَا تَقُومُ لَهُ نَابِتَةٌ إِلَّا وَ تَسْقُطُ مِنْهُ مَحْصُودَةٌ وَ قَدْ مَضَتْ أُصُولٌ نَحْنُ فُرُوعُهَا فَمَا بَقَاءُ فَرْعٍ بَعْدَ ذَهَابِ أَصْلِهِ منها وَ مَا أُحْدِثَتْ بِدْعَةٌ إِلَّا تُرِكَ بِهَا سُنَّةٌ فَاتَّقُوا الْبِدَعَ وَ الْزَمُوا الْمَهْيَعَ إِنَّ عَوَازِمَ الْأُمُورِ أَفْضَلُهَا وَ إِنَّ مُحْدَثَاتِهَا شِرَارُهَا

از خطبه‏هاي آن حضرت است - مردم همانا شما در اين جهان نشانه‏ايد كه مرگ پي در پي بدان تير مي‏افكند. با هر جرعه‏اي آب در گلو جستني است، و با هر لقمه‏اي گلوگير شدني. از دنيا به نعمتي نمي‏رسيد جز كه نعمتي را از دست مي‏دهيد. هيچ سالخورده، روزي از عمر را نمي‏گزارد، جز به ويراني يك روز از مدّتي كه دارد، و برخوردني او چيزي افزوده نشود، مگر آنچه از آن روز پيشين اوست از ميان رود، و اثري از او زندگي نپذيرد تا اثري از او نميرد، و چيزي از او نو نشود جز آنكه نوي از او كهنه گردد، و نوخاسته‏اي از او بر پا نايستد، جز آنكه درويده‏اي از او بر زمين افتد. ريشه‏هايي رفتند كه ما شاخه‏هاي آنهاييم. چون اصل رفت ما كه فرعيم چگونه پاييم از اين خطبه است هيچ بدعتي را پديد نياوردند، جز كه با آن سنّتي را رها كردند. پس خود را از بدعت واپاييد، و راه راست را بپيماييد. نيكوترين كارها سنّتي است كه ديرينه است، و سالياني بر آن گذشته است، و بدترين، آنچه نو پديد آمده و پيشينه‏اي نداشته.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، خطبه 145