نكوهش دنيا

امیرالمومنین (ع) در خطبه 62

و من خطبة له عليه السلام :اسلوب مواجهه الدنیا - أَلَا وَ إِنَّ الدُّنْيَا دَارٌ لَا يُسْلَمُ مِنْهَا إِلَّا فِيهَا وَ لَا يُنْجَى بِشَيْ‏ءٍ كَانَ لَهَا ابْتُلِيَ النَّاسُ بِهَا فِتْنَةً فَمَا أَخَذُوهُ مِنْهَا لَهَا أُخْرِجُوا مِنْهُ وَ حُوسِبُوا عَلَيْهِ وَ مَا أَخَذُوهُ مِنْهَا لِغَيْرِهَا قَدِمُوا عَلَيْهِ وَ أَقَامُوا فِيهِ فَإِنَّهَا عِنْدَ ذَوِي الْعُقُولِ كَفَيْ‏ءِ الظِّلِّ بَيْنَا تَرَاهُ سَابِغاً حَتَّى قَلَصَ وَ زَائِداً حَتَّى نَقَصَ

از خطبه‏هاي آن حضرت است :روش برخورد با دنیا - هان دنيا خانه‏اي است كه از گزند آن ايمني نيست، مگر - هم - در آن خانه. - كاري كنند كه توشه آخرت است - نه به كار دنيا پردازند - چه آن مايه حسرت است -. مردم به دنيا مبتلايند، و به بوته آزمايش در آيند. پس آنچه براي دنيا گرفته‏اند، حساب آن بكشند، و از آنان بستانند، و آنچه براي جز دنيا به دست آورده‏اند، بدان رسند و در نعمت آن بمانند. دنيا در ديده صاحب خردان، چون سايه پس از زوال است، كه گسترده ناشده در هم رود، و افزون نشده كاهش يابد.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، خطبه 62