در نكوهش بيعت شكنان

امیرالمومنین (ع) در خطبه 22

و من خطبة له عليه السلام : الامام و التعریف بالناکثین - أَلَا وَ إِنَّ الشَّيْطَانَ قَدْ ذَمَّرَ حِزْبَهُ وَ اسْتَجْلَبَ جَلَبَهُ لِيَعُودَ الْجَوْرُ إِلَى أَوْطَانِهِ وَ يَرْجِعَ الْبَاطِلُ إِلَى نِصَابِهِ وَ اللَّهِ مَا أَنْكَرُوا عَلَيَّ مُنْكَراً وَ لَا جَعَلُوا بَيْنِي وَ بَيْنَهُمْ نَصِفاً وَ إِنَّهُمْ لَيَطْلُبُونَ حَقّاً هُمْ تَرَكُوهُ وَ دَماً هُمْ سَفَكُوهُ فَلَئِنْ كُنْتُ شَرِيكَهُمْ فِيهِ فَإِنَّ لَهُمْ لَنَصِيبَهُمْ مِنْهُ وَ لَئِنْ كَانُوا وَلُوهُ دُونِي فَمَا التَّبِعَةُ إِلَّا عِنْدَهُمْ وَ إِنَّ أَعْظَمَ حُجَّتِهِمْ لَعَلَى أَنْفُسِهِمْ يَرْتَضِعُونَ أُمّاً قَدْ فَطَمَتْ وَ يُحْيُونَ بِدْعَةً قَدْ أُمِيتَتْ يَا خَيْبَةَ الدَّاعِي مَنْ دَعَا وَ إِلَامَ أُجِيبَ وَ إِنِّي لَرَاضٍ بِحُجَّةِ اللَّهِ عَلَيْهِمْ وَ عِلْمِهِ فِيهِمْ فَإِنْ أَبَوْا أَعْطَيْتُهُمْ حَدَّ السَّيْفِ وَ كَفَى بِهِ شَافِياً مِنَ الْبَاطِلِ وَ نَاصِراً لِلْحَقِّ وَ مِنَ الْعَجَبِ بَعْثَتُهُمْ إِلَيَّ أَنْ أَبْرُزَ لِلطِّعَانِ وَ أَنْ أَصْبِرَ لِلْجِلَادِ هَبِلَتْهُمُ الْهَبُولُ لَقَدْ كُنْتُ وَ مَا أُهَدَّدُ بِالْحَرْبِ وَ لَا أُرْهَبُ بِالضَّرْبِ وَ إِنِّي لَعَلَى يَقِينٍ مِنْ رَبِّي وَ غَيْرِ شُبْهَةٍ مِنْ دِينِي

از خطبه‏هاي آن حضرت است : امام و شناساندن ناکثین - همانا شيطان يارانش را برانگيزانده، و لشكر خويش را از هر سو فراخوانده، خواهد كه ستم به جاي خود برقرار باشد و باطل پايدار. به خدا كه دامن مرا به گناه آلودن نتوانستند، و ميان من و خود انصاف را كار نبستند. آنان حقّي را مي‏خواهند كه خود واگذاردند - و گريختند -، و خوني را مي‏جويند كه خويشتن ريختند. اگر در اين كار با ايشان انباز بوده‏ام آنان نيز گناهكارند، و اگر تنها كرده‏اند به كيفر آن گرفتارند. خود گناه كرده‏اند و بر من مي‏خروشند، و از مادر پستان خوشيده شير مي‏دوشند، و براي زنده كردن بدعتي كه مرده است، مي‏كوشند. وه كه چه بانگ ناهنجاري. وه چه دعوت كننده زيانكاري، مرا چه كه پاسخ دهم باري خوشنودم كه داور خداست و علم او كارگشاست، و اگر سرباز زنند تيغ تيز در كار است، كه درمان نابكار است و حق را يار است. شگفتا از من مي‏خواهند به ميدان كارزار آيم، و در نبرد پايداري نمايم، مادر بر آنان بگريد، تاكنون كس مرا از جنگ نهراسانده و از شمشير نترسانده، كه من به خداي خود يقين دارم و در دين خويش شبهتي نيارم.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، خطبه 22