به محمد بن ابى بكر

امیرالمومنین (ع) در نامه 34

و من كتاب له عليه السلام إلى قثم بن العباس و هو عامله على مكة - أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ عَيْنِي بِالْمَغْرِبِ كَتَبَ إِلَيَّ يُعْلِمُنِي أَنَّهُ وُجِّهَ إِلَى الْمَوْسِمِ أُنَاسٌ مِنْ أَهْلِ الشَّامِ الْعُمْيِ الْقُلُوبِ الصُّمِّ الْأَسْمَاعِ الْكُمْهِ الْأَبْصَارِ الَّذِينَ يَلْتَمِسُونَ الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ وَ يُطِيعُونَ الْمَخْلُوقَ فِي مَعْصِيَةِ الْخَالِقِ وَ يَحْتَلِبُونَ الدُّنْيَا دَرَّهَا بِالدِّينِ وَ يَشْتَرُونَ عَاجِلَهَا بِاَجِلِ الْأَبْرَارِ الْمُتَّقِينَ وَ لَنْ يَفُوزَ بِالْخَيْرِ إِلَّا عَامِلُهُ وَ لَا يُجْزَى جَزَاءَ الشَّرِّ إِلَّا فَاعِلُهُ فَأَقِمْ عَلَى مَا فِي يَدَيْكَ قِيَامَ الْحَازِمِ الصَّلِيبِ وَ النَّاصِحِ اللَّبِيبِ التَّابِعِ لِسُلْطَانِهِ الْمُطِيعِ لِإِمَامِهِ وَ إِيَّاكَ وَ مَا يُعْتَذَرُ مِنْهُ وَ لَا تَكُنْ عِنْدَ النَّعْمَاءِ بَطِراً وَ لَا عِنْدَ الْبَأْسَاءِ فَشِلًا وَ السَّلَامُ

ز نامه آن حضرت است به محمد پسر ابو بكر چون شنيد وي از عزل خود و جانشيني اشتر در مصر دلتنگ شده است، و اشتر به هنگام رفتن به مصر پيش از رسيدن بدانجا شهيد شد. - اما بعد، خبر يافتم كه از فرستادن أشتر براي تصدّي كاري كه در عهده‏داري دلتنگ شده‏اي. آنچه كردم نه براي آن است كه تو را كند كار شمردم، يا انتظار كوشش بيشتري بردم، و اگر آنچه را در فرمان توست از دستت گرفتم بر جايي حكومتت دادم كه سر و سامان دادن آن بر تو آسانتر است، و حكمراني‏ات بر آن تو را خوشتر. مردي كه حكومت مصر را بدو دادم مصلحت جوي ما بود، و بر دشمنان سخت دل و ستيزه رو، خدايش بيامرزاد روزگارش را به سر آورد، و با مرگ خود ديدار كرد، و ما از او خشنوديم. خدا خشنودي خود را نصيب او كناد، و پاداشش را دو چندان گرداناد. پس به سوي دشمن برون شو، و با بينايي به راه بيفت و با آن كه با تو در جنگ است آماده پيكار شو - و مردم را - به راه پروردگارت بخوان، و از خدا فراوان ياري خواه تا در آنچه ناآرامت مي‏دارد تو را كفايت كند، و در آنچه به تو رسد ياري‏ات دهد، ان شاء اللّه.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، نامه 34