به ياران خود

امیرالمومنین (ع) در خطبه 56

و من كلام له عليه السلام لأصحابه - أَمَّا إِنَّهُ سَيَظْهَرُ عَلَيْكُمْ بَعْدِي رَجُلٌ رَحْبُ الْبُلْعُومِ مُنْدَحِقُ الْبَطْنِ يَأْكُلُ مَا يَجِدُ وَ يَطْلُبُ مَا لَا يَجِدُ فَاقْتُلُوهُ وَ لَنْ تَقْتُلُوهُ أَلَا وَ إِنَّهُ سَيَأْمُرُكُمْ بِسَبِّي وَ الْبَرَاءَةِ مِنِّي فَأَمَّا السَّبُّ فَسُبُّونِي فَإِنَّهُ لِي زَكَاةٌ وَ لَكُمْ نَجَاةٌ وَ أَمَّا الْبَرَاءَةُ فَلَا تَتَبَرَّءُوا مِنِّي فَإِنِّي وُلِدْتُ عَلَى الْفِطْرَةِ وَ سَبَقْتُ إِلَى الْإِيمَانِ وَ الْهِجْرَةِ

سخنان آن حضرت است به ياران خود - همانا پس از من مردي بر شما چيره شود، كه گلويي گشاده دارد و شكمي فراخ و برون افتاده. بخورد هر يابد و بجويد آنچه نيابد. اگر توانيد او را بكشيد، و نتوانيدش كشت. او شما را فرمان دهد تا مرا دشنام گوييد و از من بيزاري جوييد. امّا اما دشنام مرا دشنام دهيد كه براي من زكات است و براي شما نجات. امّا بيزاري، از من بيزاري مجوييد كه من بر فطرت مسلماني زادم، و در ايمان و هجرت از همه پيش افتادم.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، خطبه 56