از نظر دستوری جمله ی ( لِلّهِ الاَسما ُٕ الحسنی) صحیح است یا جمله ی ( لِلّهِ اَسما ٌٕ حُسنی ) ؟

با توجه به این که ترکیب مذکور، که به معنای ( خدا نام های نیکویی دارد) است، متشکل از خبر مقدم ( لِلّهِ : جار و مجرور ) , و مبتدای موخر ( الاسما ، اسمإٌ ) است، و طبق اصول نحوی، مبتدای موخر باید نکره باشد،

ترکیب دوم صحیح به نظر می رسد:( لِلّهِ اَسما ٌٕ حُسنی )

اما در قران کریم، این جمله، با ترکیب اول نقل گردیده است: ( لِلّهِ الاَسما ُٕ الحسنی)

علت چیست و کدام ترکیب صحیح است?

از آن جایی که تمام نام های خداوند، معرفه و مشخص هستند، پس :

به کار بردن جمله ی موردنظر، بهتر است به شکل معرفه به " ال " ، یعنی در ترکیب ( لِلّهِ الاَسما ُٕ الحسنی) آورده شود.

اگرچه که ترکیب ( لِلّهِ اَسما ٌٕ حُسنی ) نیز می تواند صحیح باشد. چون: در این ترکیب، کلمه ی " حسنی " ، به " اسما " ملحق شده و نقش صفتِ آن را دارد. و به شکل نکره ی مخصصه ساخته شده است...... پس در چنین حالتی، مقدم یا موخر آوردنش جایز است.

در مجموع: هر دو ترکیب ( معرفه و نکره ) صحیح هستند. اما حالت معرفه ی آن، صحیح تر است.