مسلما دین مبین اسلام، هر حکمِ حرام یا واجبی را که صادر نموده، صرفا در راستای سعادت و سلامت انسان بوده است.
پس اگر اسلام تاکید بر نجاست قطعی سگ می کند،قطعا ارتباط با این حیوان، مضراتی برای سلامتی بشر دارد.
که امروزه علم، یکی از دلایل این امر را , چنین ثابت نموده است:
به طور طبیعی، در روده ی سگها، از هر نوع و نژادی که باشند، کرم ۴ میلی متری، به نام تینا ایکینوسکوس، وجود دارد. که با هربار مدفوع سگ، تخم های زیادی از این کرم، همراه مدفوعش، از بدن او خارج می گردد. و به اطراف مقعدش می چسبند و سگ، با زبانش، این تخم ها را به سایر اندام های بدنش انتشار می دهد و تمام وجودش را آلوده می سازد.
حال آنکه، اگر هریک از این تخم ها به معده ی انسان وارد شوند، مرض های گوناگونی را برای انسان، ایجاد می کنند. و حتی منجر به مرگ او می شوند.
لازم به ذکر است که این آلودگی از طریق عرق سگ، یا تماس سگ با دیگران، نیز خیلی سریع به آنها انتقال می یابد.
پس:
بنابر قاعده ی (دفع خطر احتمالی لازم است)، هر انسان عاقلی، جهت حفظ سلامت خود و دیگران ، به این حکم حرمت نگهداری سگ در اسلام، توجه و عمل می کند.