کلمه "پیشانی" به معنای بخش بالایی چهره است و در زبان فارسی قواعد خاصی برای نگارش و استفاده دارد. در اینجا به برخی از این قواعد اشاره می‌کنم:

1. نحوه نگارش: کلمه "پیشانی" به صورت ترکیبی از دو بخش "پیش" و "آنی" نوشته می‌شود و به شکل یک کلمه به کار می‌رود.

2. تلفظ: تلفظ این کلمه به صورت "pišâni" است.

3. نوع کلمه: "پیشانی" یک اسم است و به بخش خاصی از بدن اشاره می‌کند.

4. جمع درست: جمع این کلمه "پیشانی‌ها" است که با اضافه کردن "ها" به انتهای آن ساخته می‌شود.

5. قید و صفت: می‌توان کلمه "پیشانی" را با صفات مختلف توصیف کرد. به عنوان مثال: "پیشانی بلند"، "پیشانی صاف"، "پیشانی عرق کرده"، و غیره.

6. استفاده در اصلاحات: "پیشانی" می‌تواند در ترکیب‌های مختلف به کار رود، مانند "پیشانی برافراشته" یا "پیشانی عرق کرده".

7. نگارش در متن: هنگام استفاده از کلمه در نوشتار فارسی، باید به قواعد نگارشی توجه کنید، مانند استفاده از ویرگول و نقطه‌گذاری مناسب.

8. فعل‌های مرتبط: برای توصیف وضعیت پیشانی، می‌توان از افعالی نظیر "عرق کردن"، "تکان دادن"، و "چرخاندن" استفاده کرد.

با توجه به این نکات، می‌توانید به راحتی و به درستی از کلمه "پیشانی" در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.

1. پیشانی‌اش عرق کرده بود و نشانه‌های استرس را به خوبی می‌شد در چهره‌اش دید.
2. وقتی به او نگاه کردم، پیشانی‌اش را در هم کشیده و در حال فکر کردن به یک سوال مهم بود.
3. پیشانی‌اش همیشه صاف و بدون چروک بود و نشان‌دهنده آرامش او بود.