کلمه "قهر کردن" در زبان فارسی به معنای ناراحت شدن و برقراری ارتباط نداشتن با کسی به دلایل مختلف است. در نوشتن و استفاده از این عبارت، چند نکته نگارشی و قواعدی وجود دارد:

1. نقطه‌گذاری: استفاده از ویرگول (،) و نقطه (.) در جملات باید رعایت شود. به عنوان مثال: "او به دلیل ناراحتی از دوستش قهر کرد، اما بعداً متوجه شد که باید با او صحبت کند."

2. فعل: در جملاتی که "قهر کردن" به عنوان فعل به کار می‌رود، باید به زمان فعل توجه شود. مثلاً: "او قهر کرده است" (زمان حال) یا "او قهر کرد" (زمان گذشته).

3. مفعول: معمولاً بعد از "قهر کردن" ذکر کنید که از چه کسی یا چیزی قهر کرده‌اید. به عنوان مثال: "او از پدرش قهر کرد."

4. استفاده در زبان محاوره و نوشتار: "قهر کردن" بیشتر در زبان محاوره استفاده می‌شود، اما در نوشته‌های رسمی نیز استفاده می‌شود، در این صورت با دقت و به‌طور صحیح باید به کار رود.

5. دقت در انتخاب کلمات: ممکن است در جملات خود از مترادف‌های متفاوتی برای "قهر" استفاده کنید. به عنوان مثال: "اختلاف نظر" یا "ناراحتی" می‌تواند جایگزین مناسبی باشد.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "قهر کردن" به درستی و به صورت نگارشی صحیح استفاده کنید.

1. بعد از آنکه متوجه شد دوستانش او را نادیده گرفته‌اند، تصمیم به قهر کردن گرفت.
2. او هر بار که با خانواده‌اش بحث می‌کند، قهر کردن را به عنوان راهی برای نشان دادن نارضایتی‌اش انتخاب می‌کند.
3. قهر کردن به مدت طولانی معمولاً به روابط آسیب می‌زند و بهتر است با گفتگو و حل مشکل به آن پایان داد.