عبارت "عاجز نوازی" به معنی نواختن برای افراد نیازمند یا ناتوان استفاده می‌شود و در اینجا می‌توان به چند نکته قواعدی و نگارشی پیرامون آن اشاره کرد:

1. تفکیک کلمات: کلمات "عاجز" و "نوازی" به صورت جدا نوشته می‌شوند، زیرا هر کدام معنای خاص خود را دارند.

2. نحوه کاربرد: این عبارت می‌تواند به عنوان اسم مرکب یا فعل در جملات استفاده شود. به عنوان مثال: "او با عاجز نوازی توانست دل بسیاری را به دست آورد."

3. توجه به مفهوم: هنگام استفاده از این عبارت، توجه به مفهوم آن بسیار مهم است. "عاجز نوازی" می‌تواند به نواختن یا اقداماتی اشاره کند که موجب تخفیف رنج و درد افراد ناتوان می‌شود.

4. نحو و ساختار جملات: در جمله بندی، این عبارت می‌تواند در موقعیت‌های متفاوتی، مانند صفت، قید یا حتی به عنوان فاعل و مفعول مورد استفاده قرار گیرد.

5. نکات نگارشی: برای استفاده از "عاجز نوازی" در متن‌های رسمی، رعایت قواعد نگارشی از جمله علائم نگارشی و فاصله‌گذاری‌ها (مانند فاصله میان جملات) الزامی است.

با رعایت این نکات، می‌توان از "عاجز نوازی" در نوشتار به شکل مؤثری بهره برد.