بيان فضيلتهاى خود

امیرالمومنین (ع) در خطبه 119

و من كلام له عليه السلام - تَاللَّهِ لَقَدْ عُلِّمْتُ تَبْلِيغَ الرِّسَالَاتِ وَ إِتْمَامَ الْعِدَاتِ وَ تَمَامَ الْكَلِمَاتِ وَ عِنْدَنَا أَهْلَ الْبَيْتِ أَبْوَابُ الْحِكَمِ وَ ضِيَاءُ الْأَمْرِ أَلَا وَ إِنَّ شَرَائِعَ الدِّينِ وَاحِدَةٌ وَ سُبُلَهُ قَاصِدَةٌ مَنْ أَخَذَ بِهَا لَحِقَ وَ غَنِمَ وَ مَنْ وَقَفَ عَنْهَا ضَلَّ وَ نَدِمَ اعْمَلُوا لِيَوْمٍ تُذْخَرُ لَهُ الذَّخَائِرُ وَ تُبْلَى فِيهِ السَّرَائِرُ وَ مَنْ لَا يَنْفَعُهُ حَاضِرُ لُبِّهِ فَعَازِبُهُ عَنْهُ أَعْجَزُ وَ غَائِبُهُ أَعْوَزُ وَ اتَّقُوا نَاراً حَرُّهَا شَدِيدٌ وَ قَعْرُهَا بَعِيدٌ وَ حِلْيَتُهَا حَدِيدٌ )وَ شَرَابُهَا صَدِيدٌ( أَلَا وَ إِنَّ اللِّسَانَ الصَّالِحَ يَجْعَلُهُ اللَّهُ تَعَالَى لِلْمَرْءِ فِي النَّاسِ خَيْرٌ لَهُ مِنَ الْمَالِ يُوَرِّثُهُ مَنْ لَا يَحْمَدُهُ

از سخنان آن حضرت است - به خدا كه دانستم رساندن پيامها را، و انجام دادن وعده‏ها را، و بيان داشتن امر و نهي‏ها را. درهاي حكمت الهي نزد ما اهل بيت گشوده است، و چراغ دين با راهنمايي ما افروخته است. بدانيد كه راههاي دين - كه نزد ماست - يك راه است، و آن راست - و كوتاه است - كسي كه آن راه را پيش گيرد، به منزل رسيده و غنيمت برده، و كسي كه در آن نرود، گمراه است، و پشيماني خورده. براي روزي كار كنيد كه اندوخته‏ها براي آن نهند - تا به كار شود، و رازها در آن روز آشكار شود. آن را كه سودش ندهد خردي كه دارد، چگونه از خردي كه با او نيست سود بردارد كه آن غايب، ناتوانتر است از آنچه پيداست. و آن پنهان، محتاجتر است از آنچه هويداست. از آتشي بپرهيزيد، كه گرمي آن سخت است و ژرفاي آن دورتك و پر از بيم، زيور آن آهن و نوشيدني آن زردآب و چرك و ريم. بدانيد نام نيك كه خدا براي كسي ميان مردم گذارد، بهتر از مال است كه او براي كسي نهد، كه او را سپاس ندارد.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، خطبه 119