به جرير بن عبدالله البجلى

امیرالمومنین (ع) در نامه 8

و من كتاب له عليه السلام إلى جرير بن عبد الله البجلي لما أرسله إلى معاوية - أَمَّا بَعْدُ فَإِذَا أَتَاكَ كِتَابِي فَاحْمِلْ مُعَاوِيَةَ عَلَى الْفَصْلِ وَ خُذْه‏ بِالْأَمْرِ الْجَزْمِ ثُمَّ خَيِّرْهُ بَيْنَ حَرْبٍ مُجْلِيَةٍ أَوْ سِلْمٍ مُخْزِيَةٍ فَإِنِ اخْتَارَ الْحَرْبَ فَانْبِذْ إِلَيْهِ وَ إِنِ اخْتَارَ السِّلْمَ فَخُذْ بَيْعَتَهُ وَ السَّلَامُ

از نامه آن حضرت است به جرير، پسر عبد اللّه بجلّي هنگامي كه او را نزد معاويه فرستاده بود - اما بعد چون نامه من به تو رسد، معاويه را وادار تا كار را يكسره نمايد. دو دلي را بگذارد و به يكسو گرايد. سپس او را آزاد گذار در پذيرفتن جنگي كه مردم - شكست خورده - را از خانه‏هاشان برون اندازد، يا آشتيي كه - وي را - خوار سازد. اگر جنگ را پذيرفت بيا و ماندن نزد او را نپذير، و اگر آشتي را قبول كرد، از او بيعت بگير، و السلام.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، نامه 8