به عبدالله بن عباس

امیرالمومنین (ع) در نامه 66

و من كتاب له عليه السلام إلى عبد الله بن العباس و قد تقدم ذكره بخلاف هذه الرواية - أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ الْعَبْدَ لَيَفْرَحُ بِالشَّيْ‏ءِ الَّذِي لَمْ يَكُنْ لِيَفُوتَهُ وَ يَحْزَنُ عَلَى الشَّيْ‏ءِ الَّذِي لَمْ يَكُنْ لِيُصِيبَهُ فَلَا يَكُنْ أَفْضَلَ مَا نِلْتَ فِي نَفْسِكَ مِنْ دُنْيَاكَ بُلُوغُ لَذَّةٍ أَوْ شِفَاءُ غَيْظٍ وَ لَكِنْ إِطْفَاءُ بَاطِلٍ وَ إِحْيَاءُ حَقٍّ (وَ لْيَكُنْ سُرُورُكَ بِمَا قَدَّمْتَ وَ أَسَفُكَ عَلَى مَا خَلَّفْتَ وَ هَمُّكَ فِيمَا بَعْدَ الْمَوْتِ)

از نامه آن حضرت است به عبد اللّه پسر عباس و اين نامه از اين پيش با روايتي ديگر گذشت - اما بعد، گاه آدمي به چيزي شاد مي‏شود كه از او نخواهد بريد، و به چيزي اندوهناك مي‏شود كه بدان نخواهد رسيد. پس مبادا نيكوترين چيز كه از دنياي خود برخورداري، رسيدن به لذتي بود يا بكار بردن خشمي كه در سينه داري. بلكه بايد باطلي را بميراني يا حقي را زنده گرداني، و بايد كه شادمانيت به چيزي باشد كه از پيش فرستاده‏اي و دريغت بر آنچه به جاي مي‏گذاري، و همّ خود را بدانچه پس از مردن تو را بايد بگماري.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، نامه 66