به عبدالله بن عباس

امیرالمومنین (ع) در نامه 77

و من وصية له عليه السلام لعبد الله بن العباس لما بعثه للاحتجاج على الخوارج - لَا تُخَاصِمْهُمْ بِالْقُرْآنِ فَإِنَّ الْقُرْآنَ حَمَّالٌ ذُو وُجُوهٍ تَقُولُ وَ يَقُولُونَ وَ لَكِنْ خَاصِمْهُمْ بِالسُّنَّةِ فَإِنَّهُمْ لَنْ يَجِدُوا عَنْهَا مَحِيصاً

از وصيت آن حضرت است به عبد اللّه پسر عباس - چون او را براي گفتگوي با خوارج فرستاد به قرآن بر آنان حجت مياور، كه قرآن تاب معنيهاي گونا گون دارد. تو چيزي - از آيه‏اي - مي‏گويي، و خصم تو چيزي - از آيه ديگر - ليكن به سنت با آنان گفتگو كن، كه ايشان را راهي نبود جز پذيرفتن آن.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، نامه 77