به عبدالله بن عباس

امیرالمومنین (ع) در نامه 72

و من كتاب له عليه السلام إلى عبد الله بن العباس رحمه الله - أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّكَ لَسْتَ بِسَابِقٍ أَجَلَكَ وَ لَا مَرْزُوقٍ مَا لَيْسَ لَكَ وَ اعْلَمْ بِأَنَّ الدَّهْرَ يَوْمَانِ يَوْمٌ لَكَ وَ يَوْمٌ عَلَيْكَ وَ أَنَّ الدُّنْيَا دَارُ دُوَلٍ فَمَا كَانَ مِنْهَا لَكَ أَتَاكَ عَلَى ضَعْفِكَ وَ مَا كَانَ مِنْهَا عَلَيْكَ لَمْ تَدْفَعْهُ بِقُوَّتِكَ

از نامه آن حضرت است به عبد اللّه پسر عباس - اما بعد، تو از اجل خويش پيش نخواهي افتاد، و آنچه را روزي تو نيست به تو نخواهند داد. و بدان كه روزگار دو روز است، روزي به سود توست و روزي به زيان تو و اين كه دنيا خانه‏اي است گردان، از دست اين به دست آن. آنچه از آن توست هر چند ناتوان باشي خود را به تو خواهد رساند، و آنچه از آن به زيان توست به نيروي خود بازش نتواني گرداند.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، نامه 72