پاسخ به اتهامى ناروا

امیرالمومنین (ع) در خطبه 74

و من كلام له عليه السلام لما بلغه اتهام بني أمية له بالمشاركة في دم عثمان - أَ وَ لَمْ يَنْهَ بَنِي أُمَيَّةَ عِلْمُهَا بِي عَنْ قَرْفِي أَ وَ مَا وَزَعَ الْجُهَّالَ سَابِقَتِي عَنْ تُهَمَتِي وَ لَمَا وَعَظَهُمُ اللَّهُ بِهِ أَبْلَغُ مِنْ لِسَانِي أَنَا حَجِيجُ الْمَارِقِينَ وَ خَصِيمُ الْمُرْتَابِينَ وَ عَلَى كِتَابِ اللَّهِ تُعْرَضُ الْأَمْثَالُ وَ بِمَا فِي الصُّدُورِ تُجَازَى الْعِبَادُ

از سخنان آن حضرت است چون شنيد بني اميّه تهمت شريك بودن در خون عثمان را بدو بسته‏اند - آيا شناختي كه - فرزندان - اميّه از من دارند، آنان را از عيب بر من نهادن باز نمي‏دارد آيا پيشينه‏ام - در اسلام - نادانان را بر جاي نمي‏نشاند - و بر سر عقل نمي‏آرد - تا به من تهمت نزنند - و بيش سر ريش دلم را نكنند -. آنچه خدا آنان را بدان پند داد، از بيان من رساتر است. من از دين بيرون شدگان را به حجّت مغلوب كنم و آنان را كه در شبهتند با برهان محكوم و منكوب. و هر كار شبهه‏ناك را به كتاب خدا عرضه كنند و بندگان را بدانچه در دل دارند پاداش دهند (3).

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، خطبه 74