به عنوان یک قاعده کلی، مادامی که توی یک شبکه میشه از کابل استفاده کرد، از وای فای استفاده نکنید. چرا که ارتباط وای فای هم از نظر امنیت و هم از نظر سرعت و هم از نظر ساختار نسبت به شبکه های wired ضعیف تر هست.
از طرفی، کلیت bridge اینه که میاد 2 تا شبکه رو بهم وصل میکنه و اون شبکه نهایی که ایجاد میشه میتونه با یک network به تمام node های اون شبکه سرویس بده. یعنی شما با پل زدن بین شبکه A و شبکه B، و با فرض اینکه فقط شبکه A اینترنت داره، میتونید به تمام کاربرای شبکه B هم اینترنت بدید.
از منظر پروتکل ارتباطی، هم میشه با کابل لن (ethernet) پُل زد و هم میشه با WiFi. این جوریه که ما یه Bridge mode داریم و یک Wireless bridge که فراخور منابع و نیازی که داریم از یک کدومش استفاده میکنیم توی شبکمون. سلوشن های پل زدن کابلی (LAN) یا بیسیم (WiFi) هم توی این مقاله میتونید مطالعه کنید راجع بهش. کلا پروتکل ارتباطی چه سیمی باشه چه بیسیم، خیلی توی مفهوم bridging تاثیری نداره و همواره همون expand کردن شبکه هست.
اینکه یک سری از مودمها/روترها فقط از طریق کابل میتونن پل بزنن رو من تایید نمیکنم. مودمی که گیت وای فای رو داره، میتونه به عنوان communication protocol ازش استفاده بکنه و اصطلاحا باهاش پل بزنه. ولی بله خب یک سری اکسس-پوینت ها یا روتر ها هم هستن که WiFi پشتیبانی نمیکنن و فقط با کابل میتونن ارتباط برقرار بکنن با نتوورک های دیگه.