به معاويه

امیرالمومنین (ع) در نامه 7

و من كتاب له عليه السلام إليه أيضا - أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ أَتَتْنِي مِنْكَ مَوْعِظَةٌ مُوَصَّلَةٌ وَ رِسَالَةٌ مُحَبَّرَةٌ نَمَّقْتَهَا بِضَلَالِكَ وَ أَمْضَيْتَهَا بِسُوءِ رَأْيِكَ وَ كِتَابُ امْرِئٍ لَيْسَ لَهُ بَصَرٌ يَهْدِيهِ وَ لَا قَائِدٌ يُرْشِدُهُ قَدْ دَعَاهُ الْهَوَى فَأَجَابَهُ وَ قَادَهُ الضَّلَالُ فَاتَّبَعَهُ فَهَجَرَ لَاغِطاً وَ ضَلَّ خَابِطاً وَ مِنْ هَذَا الْكِتَابِ لِأَنَّهَا بَيْعَةٌ وَاحِدَةٌ لَا يُثَنَّى فِيهَا النَّظَرُ وَ لَا يُسْتَأْنَفُ فِيهَا الْخِيَارُ الْخَارِجُ مِنْهَا طَاعِنٌ وَ الْمُرَوِّي فِيهَا مُدَاهِنٌ

از نامه آن حضرت است به معاويه نيز - اما بعد از تو پند نامه‏اي به من رسيد، جمله‏هايي به هم پيوسته و نامه‏اي به الفاظ زيور بسته. از روي گمراهي نوشته‏اي و با بد انديشي روانه داشته‏اي. نامه كسي كه نه بيناييش هست تا راهييش بنمايد، و نه پيشوايي تا ارشادش فرمايد. هوا او را خواند و او پاسخش داد، و گمراهي وي را راند، و او در پي آن افتاد. گفت و ندانست چه گويد، رفت و ندانست چه راهي را پويد. از اين نامه است چه خلافت يك بار بيعت كردن است و دوباره در آن نتوان نگريست، و براي كسي اختيار از سر گرفتن آن نيست. آن كه از بيعت جمع مسلمانان بيرون رود عيبجويي است، و آن كه در آن دو دل باشد دو رويي.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، نامه 7