به معاويه

امیرالمومنین (ع) در نامه 75

و من كتاب له عليه السلام إلى معاوية من المدينه في أول ما بويع له بالخلافة ذكره الواقدي في كتاب الجمل - مِنْ عَبْدِ اللَّهِ عَلِيٍّ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ إِلَى مُعَاوِيَةَ بْنِ أَبِي سُفْيَانَ أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ عَلِمْتَ إِعْذَارِي فِيكُمْ وَ إِعْرَاضِي عَنْكُمْ حَتَّى كَانَ مَا لَا بُدَّ مِنْهُ وَ لَا دَفْعَ لَهُ وَ الْحَدِيثُ طَوِيلٌ وَ الْكَلَامُ كَثِيرٌ وَ قَدْ أَدْبَرَ مَا أَدْبَرَ وَ أَقْبَلَ مَا أَقْبَلَ فَبَايِعْ مَنْ قِبَلَكَ وَ أَقْبِلْ إِلَيَّ فِي وَفْدٍ مِنْ أَصْحَابِكَ وَ السَّلَامُ

از نامه آن حضرت است به معاويه در آغاز بيعت مردم با آن حضرت. - واقدي آن را در كتاب جمل آورده است. از بنده خدا، علي امير مؤمنان، به معاويه پسر ابو سفيان: اما بعد، مي‏داني كه من در باره شما معذورم - و از آنچه رخ داد - رويگردان و به دور. تا شد آنچه بايد بود و بازداشتن آن ممكن نمي‏نمود. داستان دراز است و سخن بسيار. آنچه گذشت، گذشت و آنچه روي نمود آمد، به ناچار. پس، از آنان كه نزد تو به سر مي‏برند بيعت گير و با گروهي از ياران خود نزد من بيا.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، نامه 75