به معاويه

امیرالمومنین (ع) در نامه 32

و من كتاب له عليه السلام إلى معاوية - وَ أَرْدَيْتَ جِيلًا مِنَ النَّاسِ كَثِيراً خَدَعْتَهُمْ بِغَيِّكَ وَ أَلْقَيْتَهُمْ فِي مَوْجِ بَحْرِكَ تَغْشَاهُمُ الظُّلُمَاتُ وَ تَتَلَاطَمُ بِهِمُ الشُّبُهَاتُ فَجَارُوا عَنْ وَجْهَتِهِمْ وَ نَكَصُوا عَلَى أَعْقَابِهِمْ وَ تَوَلَّوْا عَلَى أَدْبَارِهِمْ وَ عَوَّلُوا عَلَى أَحْسَابِهِمْ إِلَّا مَنْ فَاءَ مِنْ أَهْلِ الْبَصَائِرِ فَإِنَّهُمْ فَارَقُوكَ بَعْدَ مَعْرِفَتِكَ وَ هَرَبُوا إِلَى اللَّهِ مِنْ مُوَازَرَتِكَ إِذْ حَمَلْتَهُمْ عَلَى الصَّعْبِ وَ عَدَلْتَ بِهِمْ عَنِ الْقَصْدِ فَاتَّقِ اللَّهَ يَا مُعَاوِيَةُ فِي نَفْسِكَ وَ جَاذِبِ الشَّيْطَانَ قِيَادَكَ فَإِنَّ الدُّنْيَا مُنْقَطِعَةٌ عَنْكَ وَ الْآَخِرَةُ قَرِيبَةٌ مِنْكَ وَ السَّلَامُ

از نامه آن حضرت است به معاويه: - و گروهي بسيار از مردم را تباه ساختي، به گمراهي‏ات فريبشان دادي، و در موج درياي - سرگشتگي - خويششان در انداختي. تاريكيهاشان از هر سو در پوشاند، و شبهه‏ها از اين سو بدان سوشان كشاند. پس از راه حق به يكسو فتادند، و بازگشتند، و روي به گذشته جاهلي نهادند. به حق پشت كردند و بر بزرگي خاندان خود نازيدند، جز اندكي از خداوندان بصيرت كه بازگرديدند. تو را شناختند و از تو جدا شدند و به سوي خدا گريختند، و دست از ياري‏ات كشيدند. چه آنان را به كاري دشوار واداشتي و به راه راستشان نگذاشتي. پس معاويه از خدا در باره خود بيم دار، و مهارت را از كف شيطان در آر، كه دنيا از تو بريده است - و رشته آن باريك است - و آخرت به تو نزديك.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، نامه 32