به معاويه

امیرالمومنین (ع) در نامه 55

و من كتاب له عليه السلام إلى معاوية - أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ قَدْ جَعَلَ الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا وَ ابْتَلَى فِيهَا أَهْلَهَا لِيَعْلَمَ أَيُّهُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا وَ لَسْنَا لِلدُّنْيَا خُلِقْنَا وَ لَا بِالسَّعْيِ فِيهَا أُمِرْنَا وَ إِنَّمَا وُضِعْنَا فِيهَا لِنُبْتَلَي بِهَا وَ قَدِ ابْتَلَانِي بِكَ وَ ابْتَلَاكَ بِي فَجَعَلَ أَحَدَنَا حُجَّةً عَلَى الْآخَرِ فَعَدَوْتَ عَلَى طَلَبِ الدُّنْيَا بِتَأْوِيلِ الْقُرْآنِ وَ طَلَبْتَنِي بِمَا لَمْ تَجْنِ يَدِي وَ لَا لِسَانِي وَ عَصَبْتَهُ أَنْتَ وَ أَهْلُ الشَّامِ بِي وَ أَلَبَّ عَالِمُكُمْ جَاهِلَكُمْ وَ قَائِمُكُمْ قَاعِدَكُمْ فَاتَّقِ اللَّهَ فِي نَفْسِكَ وَ نَازِعِ الشَّيْطَانَ قِيَادَكَ وَ اصْرِفْ إِلَى الْآخِرَةِ وَجْهَكَ فَهِيَ طَرِيقُنَا وَ طَرِيقُكَ وَ احْذَرْ أَنْ يُصِيبَكَ اللَّهُ مِنْهُ بِعَاجِلِ قَارِعَةٍ تَمَسُّ الْأَصْلَ وَ تَقْطَعُ الدَّابِرَ فَإِنِّي أُولِي لَكَ بِاللَّهِ أَلِيَّةً غَيْرَ فَاجِرَةٍ لَئِنْ جَمَعَتْنِي وَ إِيَّاكَ جَوَامِعُ الْأَقْدَارِ لَا أَزَالُ بِبَاحَتِكَ حَتَّى يَحْكُمَ اللَّهُ بَيْنَنا وَ هُوَ خَيْرُ الْحاكِمِينَ

از نامه آن حضرت است به معاويه - اما بعد، خداوند سبحان دنيا را براي آخرت قرار داده، و مردم دنيا را در آن به آزمايش نهاده تا معلوم دارد كدام يك نيكوكارتر است. ما را براي دنيا نيافريده‏اند، و نه ما را به كوشش در آن فرموده‏اند. ما را به دنيا آوردند تا در آن آزموده شويم، و همانا خدا مرا به تو آزمود و تو را به من آزمايش نمود، و يكي از ما را حجت ديگري مقرر فرمود. با تأويل قرآن در پي دنيا تاختي، و بدانچه دست و زبان من در آن جنايتي نداشت متهمم ساختي. تو و مردم شام آن دروغ را ساختيد و به گردن من انداختيد. داناي شما نادانتان را بر انگيزاند و ايستاده‏تان نشسته‏ها را - به كين من خواند - . پس در باره خود از خدا بترس و مهارت را به دست شيطان مده، و روي به آخرت نه كه راه ما و تو آن راه است. و از آن بترس كه خدا به زودي بر تو بلايي رساند كه بنيادت را بركند و نژادت را نيست گرداند. من براي تو به خدا سوگند مي‏خورم، سوگندي كه‏ آن را بر هم نمي‏زنم. اگر روزگار من و تو را فراهم آرد، همچنان بر سر راه تو مي‏مانم «تا خدا ميان ما داوري كند و او بهترين داوران است.»

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، نامه 55